Aidan Knight - Each Other

Full Time Hobby

Het doet deugd, als Aidan Knight, die al eens een tweet over voedsel de wereld instuurt, ons wat instructies meegeeft in de linernotes van ‘Each Other’, de opvolger van het in 2012 verschenen ‘Small Reveal’. “Laat zich het best beluisteren op je home stereo set of door een stereo koptelefoon”, zo stelt hij. De Canadese Knight geeft daarmee aan niet op vrijblijvende basis achtergrondmuziek te maken, maar integendeel met veel zorg en liefde een nieuwe creatie te hebben ontwikkeld.

Op de albumhoes spitst een hond de oren als hij (of zij) geaaid wil worden. Het illustreert dat Knights nieuwe album om relaties draait. Een album over connecties met vrienden, met geliefden, met familie. Het is zelfs een beetje alsof Knight, in tegenstelling tot eerder werk, nu eindelijk de blik naar buiten heeft gericht. Niet dat er grote koerswisselingen waar te nemen zijn, al zit er nu wel meer subtiele verfijning in zijn werk.

Dat wordt meteen treffend verduidelijkt aan de hand van opener Each Other, dat klinkt als een zacht ontwaken. Knights stem twijfelt tussen vertellen en zingen tegen de achtergrond van erg knappe sfeerwendingen. “Gefeliciteerd met de geboorte van een zoon”, zegt hij. Dat is bij uitstek de  aanleiding om de luisteraar heel even bij het nekvel vast te pakken en richting donkerte te bewegen (All Clear).

Op ‘Each Other’ lijkt hij het beste uit verschillende muzikale werelden te verzamelen: er zijn sterk georkestreerde passages, momenten waarop de erg kwetsbare rock onderstreept wordt door toetsen en trompetten, invloeden uit het indie- en postrockgenre,... en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Knight, een multi-instrumentalist, nam ruim de tijd om dit nieuwe album te maken. Hij stelde zich ook hogere doelen qua songs en productie. Dat levert bijzonder materiaal op, zoals blijkt uit The Funeral Singers, waarop hij duetteert met Claire Butterfield.

Eén van de hoogtepunten van dit album, dat slechts acht tracks bevat, heet What Light (Never Goes Dim); Een op klokgetik afgestemd ritme en dito gitaarlijnen, een handvol pianotoetsen en een nummer dat zichzelf gaandeweg probleemloos opwerkt tot hoogtepunt. Sfeer en subtiliteit zijn zonder twijfel de kernbegrippen van ‘Each Other’.

Iets verderop duikt een nummer als The Arp op, dat eerst nog wat invloeden van The Beatles verraadt, maar zich toch als rocker manifesteert. Met zijn bijna zeven minuten is het het langste nummer van het album. Verrassend is dat halfweg de band muzikaal begint te freewheelen, wat live vast gensters slaat.

En dan is er een klein, akoestisch niemendalletje als St Christina, een schijnbaar achteloos tussendoortje dat net door de sobere, onopgesmukte productie meerwaarde oplevert. En zo komen we aan bij het haast postrockerige You’re Not Here, waarmee een derde hoofdstuk aangevat wordt. Afsluiten doet Knight met het aardige zoethoudertje Black Dream, dat in zijn sobere kleinheid toch behoorlijk groots overkomt.

Een album dat netjes in drie akten uiteenvalt : eerst wat donkere sfeerzetters, vervolgens wijde, anthemachtige nummers om te eindigen in soberheid. Al bij al een behoorlijk knap album van Knight. Een aanrader.