Air - Le Voyage Dans La Lune

Astralwerks

De etherische elektromuziek van Air kan je al eens tegenkomen in een film zoals ‘Lost In Translation’ of ‘10 Things I Hate About You’. En net zoals met ‘The Virgin Suicides’ uit 1999, mogen de twee Franse koningen van de sfeervolle synthesizer alweer een volledige film van achtergrondmuziek voorzien. ‘Le Voyage Dans La Lune’ blaast Air de ruimte in, op de beelden van de gelijknamige, historisch relevante filmklassieker van Georges Méliès uit 1902. De dvd van deze film zit trouwens ook bij de limited edition van het album, wat het op zich al de moeite maakt om het ding in huis te halen.

Van die korte film (15 minuten) werd tien jaar geleden een verloren gewaande ingekleurde versie gevonden, die vorig jaar op het Filmfestival van Cannes voor de eerste keer – volledig gerestaureerd – aan het grote publiek werd vertoond. Air mocht de zwijgende film van 21ste-eeuws trammelant voorzien en haalde daarvoor dezelfde trucjes boven als in hun vorige albums, zij het met soms een vleugje meer kitsch.

Dat kan hen nauwelijks kwalijk genomen worden. Air zette al sinds het einde van de jaren negentig de downtempo elektronica mee terug op de kaart. Daarbij mengden ze de onvoorspelbaarheid van ambient à la Tangerine Dream met de triphopbeats van tijdsgenoten Massive Attack. Een resem tijdloze hits zoals Kelly Watch The Stars, Sexy Boy, All I Need, Playground Love en Le Soleil Est Près De Moi waren het gevolg.

Tot zover de geschiedenislessen, u komt hier natuurlijk voor de sporadische ophemeling en de weloverwogen afbraak. ‘Le Voyage Dans La Lune’ begint met een angstaanjagend orkestraal instrumentaaltje genaamd Astronomic Club, dat niet echt tot de verbeelding spreekt en – alles in context van de film bekeken – ook niet meer is dan een leuk deuntje op de achtergrond.

Seven Stars past al beter in deze tijd. Victoria Legrand van Beach House mag daarin nog eens naar lieve lust croonen. Ze bewijst dat haar stem niet veel meer nodig heeft dan een piano, bas en drum. Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel van Air bewijzen bovendien dat ze zelfs dàt interessant kunnen houden met enkele synthesizerdetails, al heeft het melodieus gezien niet veel om het lijf.

Bij Retour sur Terre willen we toch de gelijkenis met enkele pianostukken uit Angelo Badalamenti's soundtrack voor de serie 'Twin Peaks' even aanhalen. Dat gezegd zijnde: hoewel het stuk potentieel heeft, is het veel te kort om er in op te gaan. Jammer, al maken andere liedjes met piano en eighties-aandoende synthesizers, zoals Moon Fever en Lava, dat toch gedeeltelijk goed.

In Who Am I Now? komt het New Yorkse damescollectief Au Revoir Simone een onheilspellend deuntje van vreselijke Franse zang voorzien. Wanneer op het einde van het nummer de belletjes rinkelen, zijn we hetgeen eraan voorafging al vergeten. Opnieuw is de zang op melodieus vlak wat naakt. Dan luisteren we liever naar Cosmic Trip, waar een simpel basdeuntje een hele hoop synthesizers ervan moet weerhouden om helemaal gek te gaan klinken.

Uiteindelijk valt er niet zoveel te zeggen over ‘Le Voyage Dans La Lune’ van Air. We komen amper van de grond bij het luisteren van de nummers, al kunnen Godin en Dunckel wel nog bekoren op het vlak van productie. Het zakje sterrenstof van onder andere 'Moon Safari' en 'Talkie Walkie' is nog lang niet leeg, maar men mag er op het volgende album wel wat meer van rondstrooien.