Airbag - Identity
Karisma Records
Het is ver gekomen als zelfs platenfirma's je cd-r'tjes in gekopieerde hoesjes sturen. Nemen ze de muziek niet serieus, nemen ze de recensent niet serieus of is het een kwestie van "When the president does it, it's not illegal." (Richard Nixon)? Hoe dan ook, we kregen de vraag om de gekopieerde 'Identity' van het Noorse groepje Airbag toch eens een beluistering te gunnen. Hebben zij even geluk dat wij erg fidele lui zijn.
De plaat opent met een heuse Prelude. De invloeden van Pink Floyd drijven eraf, maar het is geen lauwe kopie. Het Gilmouriaans klanktapijtje duurt ons wel wat lang, aangezien het nergens toe leidt. Bij Pink Floyd zou dit een middenstukje van twee minuten zijn in een song die naar een climax werkt. Gelukkig barsten na dik vier minuten de gitaren van No Escape los. Best wel een fijne riff, en even weg van die ene invloed.
Ook de volgende tracks halen nog wat eightiesinvloeden aan, met een ietwat geüpdate sound. Pink Floyd blijft wel alomtegenwoordig, maar er zitten best wel flardjes Roxy Music, Depeche Mode of een stukje gitaar à la Dire Straits tussen. Dat betekent ook: relatief lange nummers en dito instrumentale stukken. Evenwel ontbreken de vijftien-minuten-èn-songs die al eens opduiken in het genre "progressive rock", waaronder Airbag gecatalogeerd wordt. Acht minuten is zowat het maximum.
De outro van Sounds That I Hear had nog een paar minuten langer mogen duren. De keyboards en gitaar klinken allemaal erg klassiek maar niet zo overdadig als in de gemiddelde eightiesbombast, en de drummer heeft duidelijk met mate leren drummen. Goed geluisterd naar Nick Mason. Toch vindt de groep een eigen klank. Hier en daar is er wel een flard muziek vatbaar voor een auteursrechtzaak (de melodie en klank van de intro van Steal My Soul komt van Led Zeppelin en de tekst van Deep Purple) maar als geheel zijn de songs toch vrij origineel.
Daar eindigt helaas het goede nieuws. Hoewel de groep een zekere muzikale potentie heeft, missen zij twee dingen. Ten eerste: teksten. Daarover kunnen we kort zijn: nietszeggend beginnersniveau. Grote Levensvragen als "Why am I here/On this distant road", "Why does it feel like I've been here before?", "How does it feel without me/how does your life feel/how does it feel to be alone" en verzuchtingen als "I can't escape", "I can't seem to follow you to where I wanna be", of "I wanna be safe like you" zijn van middelbareschoolniveau. En net dat soort dingen vormt bij Airbag dus het tekstuele raamwerk van de songs. Wij dachten dat progrock toch grote lappen poëzie of minstens deugdelijke teksten vereiste tussen de instrumentale stukken.
Tweede manco: climaxen. Hoewel er een zekere opbouw en variatie in de songs zit, is er geen enkele die echt naar een enorme climax bouwt. Misschien is dat not done in de "atmospheric progressive rock" (wij verzinnen dit niet), maar op elke progrockplaat mag toch minstens één song staan die een enorme klankmuur en spetterend solovuur oplevert.
Conclusie: blijven spelen jongens, maar zoek een tekstschrijver of zing in het Noors. Wat die cd betreft: als iemand u er een cd'rtje van aanbiedt, kan u dat gerust aannemen, maar om de plaat nu te gaan kopen,...