Airboxes - Confluence

Trad Records

Soms zijn dingen duidelijk en dan is dat een ware verademing in een wereld die met het uur complexer wordt en massa’s juichend hun best doen om het nog moeilijker te maken. Duidelijkheid dus, zoals bij ‘Confluence’ van Airboxes. 

Natuurlijk doet de naam van het gezelschap, Airboxes, al wel het één en het ander vermoeden. Airboxes of “luchtdozen”, men moet niet jarenlang gestudeerd hebben om er klankkasten in het semantisch veld van de trekzakken, accordeons, harmoniums, concertina’s, enz. in te zien. Airboxes is dus een duo, bestaande uit Guus Herremans en Bert Leemans, dat van de accordeon het bindmiddel van de samenwerking heeft gemaakt. Beiden zijn gepokt en gemazeld in de Belgische folkwereld en dan is het bijna een logisch gevolg dat ze voor de opnames en promotie van de creatieve samenwerking bij Trad Records terechtkomen. Veel beter kan je niet hebben!

Duidelijkheid dus. Enniet alleen omwille van de naam. Van bij de eerste noten vult de accordeon boxen, koptelefoons, kamers of waar en hoe de klanken ook tot bij de luisteraar komen. Van bij opener Valentino is dat instrument prominent aanwezig. Dat blijft zo een hele plaat lang. "Is dat niet een beetje vervelend?" zal de kritische lezer zich misschien afvragen. Hij heeft niets te vrezen, die kritische lezer of luisteraar. Airboxes is wijs genoeg om de melodieën en ritmes voldoende te variëren. Daarnaast beperken ze zich in het instrumentarium niet tot één of andere vorm van accordeon. Het trage en gevoelige Rosa is in feite een trage pianoballad, hier en daar verhoogd met een delicate accordeontoets. Een oordeelkundig gekozen intermezzo precies op de juiste plaats, net als een opwekkende e-mail op een baaldag. Of neem nu Duo’s Journey, waar de toegevoegde percussie het geheel iets speelser en syncopischer maakt.

Öblarn – Dürnstein Castle heeft alles van de folkrocknummers zoals die in de seventies tijdens de “English wave” over Europese podia vloeiden. Soms doet het duo ons zelfs dansen. Bosvelden heeft immers iets van een wals met een hoek af en welke dans Dy precies is, kan ons amper schelen, dermate worden we meegesleept door deze heerlijke, flink doorwrochte compositie in een aanstekelijk ritme, waar geen been stil bij blijft staan. Afgesloten wordt er in stijl met een met veel dynamiek gebracht en gevarieerd Salle A Manger, waar het naar onse mening aangenaam eten moet zijn.

‘Confluence’ is een album, gebouwd op vakmanschap en speelplezier, en dat bleek na elf nummers ruimschoots voldoende om de accordeon weer helemaal te omarmen en niet alleen letterlijk.