Aisles - 4:45AM

Presagio Records

Geen internationaal perspectief reikt ons te ver. Als ‘down under’ de nieuwe Beatles opstaan, dan zijn wij bij de eersten om hierover te berichten. Of neem nu Chili. Eén van de topgroepen ginder is de progressieve outfit Aisles. ‘4:45AM’ is hun derde worp en bevestigt het eigen groepsgeluid waar men bewust naartoe heeft gewerkt.

Vanaf het openende titelnummer vallen vooral de intrigerende gitaarpartijen van German Vergara en Rodrigo Sepulveda op. In het instrumentale Gallarda Yarura creëren ze schaduwvlakken die als echo’s klinken van het thema (beangstigende kinderdromen). De fade-out met accordeon is een detail, maar het is een gouden greep.

Dat vinden we overigens ook van het strijkkwintet dat met een perfecte timing opduikt in The Sacrifice en Sorrow. Het eerste is (net als Back My Strength) een boeiende psychologische karakterstudie, en de flamencogitaar weet alle clichés van het instrument te omzeilen. Het tweede klinkt als een bossanova met decoratieve gitaararpeggio’s. De gezongen dialoog zou niet misstaan in een klassieke Genesis-song. Zanger Sebastian Vergara verrast over het hele album met zuiderse passie (zonder larmoyant te worden) en de afwezigheid van een zuiderse tongval.    

Shallow and Daft is de spookrijder van deze plaat. Het is even schrikken van deze kitscherige pastiche op de van leeg sterrendom dromende deejay. De jaren tachtig lijken even helemaal terug, ergens tussen Duran Duran en popversie Genesis.

Wanneer Aisles zich uitstrekt, gebeuren er prachtige dingen. Het ironisch getitelde Hero is een nocturne met filmallures, waarin het beeld opgeroepen wordt van welig tierende misdaad in de slapende grootstad. In het aan moeder opgedragen Melancholia horen we subtiele tempo- en ritmeverschuivingen die het oor scherp stellen. Op The Ship en Intermission worden schilderachtig abstracte tableaus geborsteld.   

Het vorige album 'In Sudden Walks' liet al een geweldig potentieel horen. Dit was gesofistikeerde rock door veelzijdige muzikanten die verstand hebben van harmonie en contrapunt. ‘4:45AM’ trekt deze lijn fraai door. De band laveert tussen breedvoerige symfonische muziek en een eerder songmatige aanpak, en opnieuw pakt dat goed uit.

Want terwijl de aandacht in de eerste plaats uitgaat naar de ontwikkeling van een muzikale lijn, bewijst men ook een oor te hebben voor aansprekende melodieën. De tien composities op ‘4:45AM’ variëren van ‘degelijk’ tot ‘uitstekend’. Deze band verdient het om ook in Europa gehoord te worden.