Alela Diane - To Be Still

Fargo Records

Opvolgers van succesplaten, het is ons wat. De prestatiedruk door eerder verworven succes en allerhande doemscenario’s zijn ons bekend. En uit 'To Be Still' blijkt dat ook Alela Diane daar maar deels aan ontsnapt.

Plots was ze daar: Alela Diane. Naast Joanna Newsom en Mariee Sioux een van de drie gratiën uit Nevada City. Met haar 'Pirate’s Gospel' (2006) verstomde ze in één knip de Verenigde Staten en een jaar later volgde ook Europa érg gewillig. Onlangs nog passeerde Diane de revue in België, en nu ligt haar nieuw werk al in de rekken. De nummers van 'To Be Still' zagen het levenslicht tijdens de tournees in 2007 en 2008.

Wat meteen opvalt is het instrumentarium dat een aanzienlijke uitbreiding onderging. Percussie en strijkers moeten voortaan de boel op sleeptouw nemen, de folkgitaar moet dan weer licht aan prominentie inboeten. Over deze andere aankleding zullen wellicht heel wat luisteraars struikelen bij het beluisteren van deze opvolger.

Het is bovendien ook duidelijk dat Alela Diane zich op onbekend terrein begaf tijdens het uitschrijven van de arrengementen. Vandaar dat de begeleiding soms wat makkelijk en té logisch aanvoelt. Niettemin is ze de uitdaging aangegaan en verbreedt ze haar horizon door van haar vast folkstramien af te wijken. Al vormt het prachtige folknummer Age Old Blue, waarin Michael Hurley de extra stem verzorgt, de uitzondering op de regel.

Haar roots zal ze nooit verloochenen. Zoals voorheen schept ze met haar teksten beelden als geen ander. Wanneer ze My Brambles of titelsong To Be Still inzet, bevinden we ons onmiddellijk in een stoffige Western. Soms is het sfeertje misschien té typisch, maar Diane komt ermee weg. Ze heeft namelijk een troef die niemand onberoerd laat: haar stem.

Naadloos weet ze harmonieën te creëeren die steeds ondergeschikt blijven aan haar kristalheldere zang. En daardoor gaat elk nummer erg vlot naar binnen, hoewel de tekst vaak een bittere pil voorschotelt, zoals in Tatted Lace. De keerzijde van de medaille is echter dat het excentrieke karakter van weleer minder naar voren wordt geschoven, en dus lijkt de hele plaat wat te kabbelen tussen traditie en vernieuwing, zonder een duidelijke keuze te durven maken.

Op zich levert Alela Diane alweer een reeks prachtige nummers af, hoewel deze in vergelijking met haar debuut wat aan kracht moeten inboeten. Desalniettemin zal ze eens aan u denken wanneer u volledig terecht met deze cd langs de kassa passeert.