Alex Winston - King Con
V2
Haar aparte stemgeluid doet even vermoeden dat er achter Alex Winston een Chinese schuilt, maar deze singer-songwriter is nergens anders dan op Amerikaanse bodem ter wereld gebracht. Met haar debuutplaat 'King Con' brengt ze een mengelmoes van indie en pop die onherroepelijk zorgt voor een instant goed humeur.
En dat goede humeur krijgen we al meteen in onze schoot geworpen in de vorm van opener Fire Ant: catchy pianomelodieën en een stevige baslijn, zoals we het graag hebben. Middenin het nummer verrast Winston door een plotse ritmewijziging, om dan uiteindelijk open te barsten naar het einde toe, waar ze – letterlijk en figuurlijk- moord en brand schreeuwt. Het geheel krijgt iets spookachtigs door de lage mannenstemmen die haar in een koor bijstaan.
Velvet Elvis - terug te vinden op haar ep ‘Velvet Elvis’ (2011) - heeft diezelfde atmosferische samenzang, maar met dit verschil dat er nu meer nadruk wordt gelegd op de vrolijke gitaarlijnen. Originaliteit is niet ver te zoeken wanneer handgeklap het refrein aanvult. Woorden als ‘bekoorlijk’ schieten ons te binnen.
Ook Locomotive werd vorig jaar al uitgebracht en doet ons denken aan groepen als Wolf Gang, Cults of goede vrienden The Knocks. Winstons excentrieke stemtimbre komt hierin volledig tot zijn recht en maakt het ons niet moeilijk om weg te dromen richting warme vakantieoorden.
Als we dan nog een jaartje in de tijd terugkeren, komen we uit bij Choice Notes - menig indieliefhebber niet onbekend. De speelse piano zet de toon en mondt uit in een bombastisch refrein dat met geen middel uit je hoofd te krijgen is. Beter dan dit wordt het niet. Of toch?
Sister Wife kan er ook wel wat van: de krachtige drums stralen één en al energie uit en ook hier zorgt de meerstemmigheid voor een kolossaal klinkend geheel. Afsluiten doet men met Rum Rumspringa, en wat die titel dan ook moge betekenen, dit is zonder tegenspraak een van de meest levendige nummers waarin alle voorgaande troeven van deze plaat moeiteloos worden gecombineerd.
Tijd om stil te worden krijgen we van Winston niet. Bij elke openingsnoot wordt onze nieuwsgierigheid aangewakkerd, en zeggen welk nummer we het beste vinden is een beetje als moeten kiezen tussen je eigen kinderen. Een luchtige plaat met een hoge adviesfactor.
29 februari 2012
Janne Degryse
