Alexandra Alden - When Is It Too Late?

Eigen beheer

“Wanneer is het te laat?” Dat vraagt Alexandra Alden zich af, terwijl ze zelf een jaar geleden veel te vroeg bleek te zijn.

Bijna een jaar geleden wou Alexandra Alden graag de inzending worden voor Malta op het Eurovisie Songfestival. Ze stuurde het prachtige Magnolia in, maar ontdekte dan dat er online ergens een akoestische demo van circuleerde. Ze liet het filmpje snel verwijderen, maar het was te laat. Ze werd door PBS gediskwalificeerd. Hoe jammer dat wel is, kan je zelf ontdekken op ‘When Is It Too Late?’, haar derde album. Geen enkel nummer op het voorbije Songfestival kon ook maar tippen aan één van de tijdloze pareltjes op deze plaat die herinneringen opwekt aan de keur van Amerikaanse en Britse singer-songwriters uit de seventies.

De titel van de plaat verwijst naar een werk, dat ook rond die tijd populair was en sindsdien ook een cultklassieker bleef: ‘The Bell Jar’ van Sylvia Plath. De dichteres-schrijfster was al dood voor ze echt gewaardeerd werd en in die optiek is haar metafoor van de vijgenboom extra dramatisch. De vijgen in dat werk staan voor de schier eindeloze levenspaden die voor de protagoniste, Esther Greenwood, liggen, maar haar verlammen. Ze kan niet kiezen. En als ze één vijg plukt, zal de rest verschrompelen. Alden koos ervoor om via het Songfestival bekendheid te verwerven, maar nog voor ze dat pad kon bewandelen, was die vrucht dus al rot.

Maar ondertussen rijpte een andere: deze opvolger voor het al knappe ‘Leads To Love’. Via singles als Magnolia, Stonefruit, Stuck en ten slotte Big Sky werden we langzaam naar deze plaat geleid waar we met Certain Kind Of Ghost meteen nog een instant-klassieker vonden. En ook al zijn we een beetje laat met deze recensie (de plaat verscheen op 21 november), toch is het dat nooit voor deze prachtige collectie songs. Van zodra de naald de plaat raakt, waait een warme bries je huiskamer in en roept het folky gitaarspel en de zang vergelijkingen op met Julia Jacklin, Tiny Ruins en Weyes Blood. Geuren als die van rijpe perziken en wilde tijm lijken op te stijgen uit je stereo en even staat de wereld stil.

Even… want als er één puntje van kritiek te leveren valt op deze plaat, is dat ze te kort is: acht tracks, waarvan de afsluiter een akoestische herneming is van een nummer uit debuutplaat ‘Wild Honey’. Het voelt als het leven van een vlinder: kort maar oh zo mooi. Even fladder je van de ene mooie bloem naar de andere en dan is het alweer voorbij. Alles samen, heeft Alden dan weer met drie albums een mooie, muzikale erfenis achtergelaten, waar we voor altijd van kunnen genieten. “This could be my last song”, zingt ze ergens op deze plaat. We hopen van harte dat het hier niet bij blijft, want anders gaat ze de weg op van Nick Drake en haar geliefde dichteres en wordt ze te laat naar waarde geschat.

Live shows:

29 januari 2026, Merleyn, Nijmegen
30 januari 2026, Simplon, Groningen
31 januari 2026, Cinetol, Amsterdam