Alexi Tuomarila - Kingdom

Edition Records

De Fin Alexi Tuomarila (Drifter) zoekt samen met contrabassist Mats Eilertsen en drummer Olavi Louhivuori als pianotrio verder de grenzen van de jazz op. 

"One of the next big deals in piano jazz", schept de bio op. Daar valt na beluistering van 'Kingdom' weinig tegen in te brengen. Onmiskenbaar bouwt Tuomarila, die onder meer met Tomasz Stanko werkte, voort op de rijke geschiedenis van het pianotrio in de jazz. En daardoor laat de Fin zich gelukkig niet imponeren.

Met de ervaren Eilertsen en de wat minder bekende Louhivuori (beiden te horen op 'Seven Hills') neemt Tuomarila de draad terug op waar hij hem destijds achterliet. Beide muzikanten zijn, net als Tuomarila zelf, technisch begaafd en voelen elkaar perfect aan.

In opener The Sun Hillock  worden trefzekere, melodieuze pianolijnen, losse drumvibe en subtiele bas gedemonstreerd. Al van bij de start lijkt dit trio in de muziek op te gaan. Tuomarila zet de lijnen uit, maar geeft zijn medemuzikanten alle vrijheid.

'Kingdom' is voor de Fin een album dat draait om hervonden rijkdom. Hij tourde de afgelopen jaren vrijwel constant (o.a. met Drifter), reisde ontzettend veel en tracht die ervaringen nu vanuit een ander perspectief te bekijken. Dat is ook wat de hoesafbeelding toont: Tuomarila die naar zijn spiegelbeeld kijkt.

Toch is dit geen nostalgische terugblik, ook al bevat het album reflectieve momenten zoals het ijselijk koude en door ritmisch pianospel gekenmerkte Rytter, een compositie van Eilertsen die zo een noordelijke toets aan het geheel verleent. Het trio neemt er de tijd voor, maar weet hier en in filmische tracks als Girl With The Stetson Hat emotioneel te raken.

'Kingdom' is een beetje reizen; soms langs onverwachte paden, zoals de mooie, bijzondere versie van Dylanklassieker The Times They Are A Changin' demonstreert. Opmerkelijk zijn ook de mysterieuze ode aan Finland Aalto en het fraaie Bruin Bay. Afsluiten doet Tuomarilo met het dromerige hoogtepunt White Waters.

Dit album klinkt open, toegankelijk en modern. De vingervlugheid van Tuomarila is opmerkelijk, maar het samenspel met bassist Eilertsen (in Vagabond) en vooral drummer Louhivuori is dat ook. Dat maakt dit tot een album met een zalig vloeiende flow met veel aandacht voor ritme, drive en melodie.