Alkaline Trio - Agony & Irony
Epic
'Agony & Irony’, de moderne versie van ebony & ivory, zeg maar. Het is het zesde album van Alkaline Trio en hun eerste bij Epic Records. En met deze nieuwe start beweert de band het licht gezien te hebben. Toch maar even deze openbaring onder de loep nemen.
De bedoeling was om met ‘Agony & Irony’ een gestroomlijnde terugkeer te maken naar hun punkroots met een knipoog naar o.a. de new wave van de jaren tachtig. Ook was er nood om de breedbeeldproductie van het vorige album ‘Crimson’ achter te laten, aldus de band. Maar goed, bands neigen wel eens naar het megalomane als ze hun nieuwste creatie omschrijven, dus neem alvast het zoutvat ter hand.
Het is algauw duidelijk dat met producer Josh Abraham (die eerder bands als Linkin Park, Atreyu en 30 Seconds to Mars producete) niet veel zou worden afgedaan aan de major label sound die Alkaline Trio al jaren bezit. Slecht werk heeft deze man echter niet geleverd. Niemand van het trio wordt naar achteren geduwd. Bas, drums en gitaar kunnen het goed met elkaar vinden. De gitaarklank doet eerder denken aan de jaren negentig dan aan het beloofde decennium. Hier en daar vinden we ook een streepje synthesizer en samples (naar verluidt verzorgd door Garm, het brein achter Ulver, de koning van de black metal die zich de laatste jaren elektronisch amuseert.)
Zoals bij het leeuwendeel van de groepen in het poppunkgenre staan de vocals hier en daar wat te luid en zijn de harmonieën ietwat te melig. Maar dat vergeven we Alkaline Trio omdat ze op 'Agony & Irony' toch enkele degelijke songs voorschotelen en vooral af en toe iets anders proberen. Neem bijvoorbeeld In Vein, dat een soort Interpolachtig militair ritme heeft in de verzen en een dijk van een refrein in onze oren propt.
In Lost and Rendered horen we dan eindelijk die jaren tachtig: het nummer heeft een vleugje hairmetal meegekregen. De volgende single van het album I Found Away zou het nog wel eens goed kunnen doen in de charts. De eerste deed het alvast goed: Help Me, een ode aan Ian Curtis van Joy Division, geïnspireerd door de film 'Control'.
Heel wat om te appreciëren dus, maar echt grote klappers zitten er toch niet tussen. Enkele songs zijn vrij ordinaire poppunk en teksten als “Love, Love. Kiss, Kiss. Blah, blah blah” kunnen we bezwaarlijk poëtisch noemen. Maar goed, fans van Alkaline Trio kunnen dit zeker op prijs stellen ook al wordt nergens echt grote klasse bereikt op een album dat uiteindelijk middelmatig kan genoemd worden.
8 november 2008