All American Rejects - When The World Comes Down
Interscope
The All-American Rejects zijn bij ons slechts bekend van hooguit twee zomerhitjes, maar – de eigen bandnaam geheel tegensprekend – al jaren pretty big over de grote plas. Met ‘When The World Comes Down’ laten de mannen uit Stillwater, Oklahoma intussen al hun derde album op de wereld los. In tegenstelling (alweer) tot wat de apocalyptische titel laat vermoeden, brengen ze geen zwaarmoedige of gitzwarte depressiemuziek, maar naar goede traditie een plaat vol lichtvoetige gitaarpop. Meesterlijke misleiders!
Vanwaar kent u The All-American Rejects dan? Ongetwijfeld van de melodieuze en speelse hitjes Swing Swing en Dirty Little Secret uit het verleden, en meer recent van het leuke radiosingletje Gives You Hell. Volgens goede bronnen uit het Ieperse zou zelfs ’s werelds meest verbitterde zuurpruim Y.L. al eens glimlachend het wijsje meegefloten hebben. Alleen al voor die prestatie verdienen de Rejects een plaatsje in de annalen van de moderne popgeschiedenis.
En ja hoor, naast die geweldige single heeft ‘When The World Comes Down’ nog meer lekkers te bieden. Met I Wanna en Fallin’ Apart opent de plaat best leuk, maar de melodieën in beide nummers hebben we wel al een keer of 542 in andere liedjes gehoord. Titeltrack Mona Lisa (When the World Comes Down) is een mooi akoestisch nummer dat in de States als tweede single exclusief voor iTunes werd uitgebracht.
Breakin’ wordt ingeleid door een zeer Blink 182-achtige intro (de band waarmee ze mogelijks deze zomer zullen touren) en ontpopt zich vlot tot een tweede hoogtepunt op dit album. Another Heart Calls wordt ondersteund door een zangpartij van de schone zusjes Allison en Catherine Pierce (The Pierces), maar stelt verder niet echt veel voor. Het was wel lachen geblazen toen we voor het eerst de onsubtiele afwisseling tussen mannen- en vrouwenkoor hoorden.
Met de downtempo punkrock van Real World horen we voor het eerst heel duidelijk dat de Rejects een producer delen met o.a. Taking Back Sunday en Good Charlotte. Eric Valentine ten spijt zullen de boys uit Oklahoma echter nooit de punkrockharten voor zich kunnen winnen. Daarvoor hebben ze iets te weinig attitude en stijl, hoewel alle bandleden ‘A.A.R.’ op de rechterborst hebben getatoeëerd.
Daarnaast maken ze vooral iets te veel softe popmuziek om goed te zijn en ook wij hebben het onderhand wel gehad met de emo gitaarpartijen en het hoge stemmetje van frontman Tyson Ritter. Back to Me is alweer zo’n nummer: niets voor ons, maar ongetwijfeld uiterst geschikt om de aftiteling van Dawson’s Creek of One Tree Hill te begeleiden.
Gelukkig is Believe terug een honderd procent All-American Rejects nummer en ook afsluiter Sunshine is na een dertig seconden musical gap best te pruimen. Met die nummers sluiten de Rejects een zonder meer leuk schijfje af, dat we met veel genoegen nog een keer opleggen. Geen Album 100 voer, maar een leuke verpozing “voor de lichtere momenten van de dag”.