Alpha Tiger - iDentity
Steamhammer
Fans van oldschool heavy metal komen deze dagen weer helemaal aan hun trekken. Het Duitse Alpha Tiger is een zoveelste schoolvoorbeeld van een jonge metalband, die klinkt alsof ze de jaren tachtig persoonlijk hebben meegemaakt. Met een zanger die - gelukkig vooral vocaal - veel weg lijkt te hebben van voormalig Queensrÿchefrontman Geoff Tate is de gelijkenis tussen beide bands nooit veraf.
Waar op de eerste twee fullalbums 'Man Or Machine' (2011) en 'Beneath The Surface' (2013) nog bol stonden van de clichés, lijkt het vijftal uit Freiberg nu nadrukkelijk op zoek te gaan naar een eigen sound. Op opener Lady Liberty lijkt hen dat alvast te lukken. Geen overdreven bombast, maar gecontroleerde chaos met die allesomverblazende stem van Stephan Dietrich die altijd boven het instrumentale geweld uitsteekt. Een sound die Queensrÿche qua heaviness en bombast achter zich laat en zich vol op de landgenoten van Gamma Ray focust.
De nummers Scripted Reality en Long Way Of Redemption zijn nog knipogen naar vroegere tijden, maar tegen de titeltrack heeft Alpha Tiger haar sound te pakken. Een keyboardintro start een intense trip, ondersteund door dubbel gitaargeweld en vooruitgestuwd door opnieuw die hoge leadstem. We Won't Take it Anymore, de tweede single van het album, zorgt voor de bevestiging. Een heerlijke drive en een refrein dat nog lang in het geheugen blijft plakken.
Spontaan en verfrissend of niet, ook op dit album kan een ballad niet ontbreken. En die krijgen we in de gedaante van Closer Than Yesterday. Een hammondorgel zorgt voor extra ondersteuning bij Dietrichs al van emotie overlopende vocalen. Geen voer voor mensen, die mottig worden van over the top, vocaal spierbalgerol. Voor de rest van de wereld opnieuw best genietbaar.
Maar het meest epische nummer moet dan nog komen, met name afsluiter This World Will Burn. De intro brengt de drive terug op gang, een akoestische gitaar onderbreekt even waarna Dietrich zijn strot terug opentrekt. Het nummer flirt met de grens tussen bombastisch en pompeus. Na een eerste gitaarsolo krijgen we opnieuw een akoestisch rustpunt waarna het gaspedaal opnieuw wordt ingedrukt. Nog één gitaarharmonie en dan hebben we het gehad. Voor deze keer dan toch.
Daar heb je wat 'iDentity' boven de middenmaat van retrometalalbums doet uitsteken: het klinkt spontaan en fris waar de meeste bands vaak niet meer dan een uitkots van de jaren tachtig zijn. Leuk om naar te luisteren maar ook niet meer dan dat. In hun zoektocht naar een duidelijke, eigen sound treedt Alpha Tiger uit de enorme schaduw van de gouden jaren van Iron Maiden en Metallica. En dat zouden meer bands moeten doen.