Amanda Palmer And The Grand Theft Orchestra - Theatre Is Evil

8ft Records

Een miljoen dollar, daar kun je al een en ander mee doen: een wereldreis maken, een eigen bedrijf op poten zetten,... of een plaat als 'Theatre Is Evil' maken natuurlijk. Want het was daarvoor dat Amanda Palmer het geld tenslotte van haar fans had gekregen.

Steve Albini vindt dan toch niet dat Amanda Palmer een idioot is. Maar hij heeft desondanks kritiek op de manier waarop de voormalige Dresden Doll het geld uiteindelijk heeft gespendeerd. De plaat is er in elk geval gekomen. Of ze dan ook nog eens een miljoen dollar waard is? Dat is weer een andere kwestie. Je legt jezelf tenslotte heel wat druk op de schouders als je met zo'n budget aan een dergelijk project begint.

Opener Smile - de intro even niet meegerekend - slaat in elk geval in als een meteoor en laat aan de hand van mokerdrums al meteen horen dat het Palmer ernst is. Het nummer zit eivol en laat je geen enkele ademruimte, maar je wordt er als luisteraar wel door meegesleept. Deze song is een sluipend gif dat je door Amanda Palmer vakkundig in de aders wordt gespoten. En telkens weer spelen de symptomen op: de ritmische beweging van het hoofd, de trommelende vingers, ... u kent het.

Ook The Killing Type charmeert, al heeft Palmer daarvoor de voorhamer vervangen door een uit de kluiten gewassen klauwhamer. Maar ook daarmee weet ze behoorlijk wat schade aan te richten. De track wordt mooi opgebouwd en ontploft uiteindelijk zoals het een goede rocksong betaamt.

En zo blijft het nog een tweetal songs duren. Want ook Do It With A Rockstar en Want It Back houden je aandacht vast. Rocksongs gemaakt door een pianiste, zoals ook al Joe Jackson en Ben Folds haar dat voordeden. Palmers eigenzinnige stem in combinatie met haar eigenzinnige manier van zingen zorgen voor de persoonlijke toets.

Over Grown Man Cry zijn we minder enthousiast. Hier ontbreekt het aan punch. Nochtans blijkt met Trout Heart Replica dat ze (ondanks de strijkers) ook met soberder nummers op emoties kan inspelen.

Ook de volgende nummers mogen er best zijn, maar halen nergens meer het niveau van het eerste kwartet. Ze zijn dan ook sneller vergeten, waar je die eerste songs moeilijk uit je oren verjaagd krijgt - voor zover dat nodig zou zijn.

Even spitsen we nog onze oren voor de ballade die The Bed Song is en voor de goede poging die Melody Dean moet voorstellen. Met enkel haar piano dwalen wij bij het eerste nummer weer terug af naar de tijd dat ze bij Dresden Dolls voor clown speelde.

'Theatre Is Evil' is een plaat die je graag uit de kast zult halen. Maar of je elke keer het einde haalt, valt te betwijfelen. Misschien had het toch iets meer mogen zijn. Voor een miljoen dollar dan.