Amanda Rogers - The Hallow
Do It Together Records
Terwijl voor sommigen vrijdag de dertiende een ongeluksdag is, trok Amanda Rogers zich niet veel aan van dit bijgeloof. Integendeel, dit was de dag waarop ze haar elfde studioalbum ‘The Hallow’ losliet op de wijde wereld.
Waar de Amerikaanse singer-songwriter Amanda Rogers op het vorige album nog gebruik maakte van zwaar doorwegende orgelmuziek en een volledige band, is het nieuwe album eerder intiem te noemen. Op dit album zijn namelijk enkel de piano en de zachte, lieflijke stem van Rogers hoorbaar, waardoor de muziek van Rogers overkomt als oprecht, diepzinnig en innig. En dat past dan weer perfect bij de nummers op het nieuwe album.
Of het nu het minimalisme van de songs is, de lyrics of de aangekaarte onderwerpen, bij het luisteren naar het album ervaar je een rollercoaster aan emoties. Van een moment waarbij je letterlijk de tranen moet verbijten gaat het naar een song waarvan je echt kippenvel krijgt. Zo raakt The Hallow van in het begin een vrij gevoelige snaar. De combinatie van de zachte piano, de lyrics en de lieflijke doch krachtige stem van Rogers zorgen ervoor dat dit een liedje is waarin iedereen wel iets van zichzelf kan herkennen. Of het nu het zich afsluiten van de buitenwereld is, het dragen van de spreekwoordelijke zware last, het verbergen van eigen leed in de hoop die te vergeten, de afgunst van je eigen spiegelbeeld,… in dit ene nummer worden zoveel pijnpunten aangekaart, dat je als het ware wordt gedwongen jezelf tegen te komen. En vooral de tekst “You can’t heal the outside until you heal the inside”, zet aan tot denken.
In True Love heeft Rogers het over - hoe kan het ook anders? - de liefde. Maar als je denkt dat het een zuiver liefdeslied is, dan heb je het mis. Het gaat eerder over het verdriet tijdens de zoektocht naar die echte liefde, een liefde die je voor jezelf voor ogen ziet en waarnaar je koste wat het kost op zoek bent; een liefde die je waarschijnlijk zodanig hebt geromantiseerd, dat deze misschien niet eens haalbaar is. Maar toch blijf je erin geloven, omdat dit je net helpt bij de zoektocht naar die ene ware.Met Let The Cameras Roll laat Rogers haar vocale kracht horen, terwijl ze aanklaagt hoe de maatschappij verwacht dat we ons leven leiden.
En zo kunnen we van elke song op dit album iets zeggen. Maar uiteraard is dat niet meer dan een eigen interpretatie. Een lied betekent voor iedereen iets anders. En door het volledige album zo minimalistisch mogelijk te houden, krijgt iedere luisteraar de mogelijkheid om aan elke song een eigen betekentis te geven. Net daarom kunnen we je alleen maar aanraden om het album zelf te beluisteren en voor jezelf uit te maken wat de nummers voor jou inhouden. Eén ding kunnen we je alvast meegeven: het is een album dat niet alleen is opgebouwd rond gevoelens, maar ook pure emoties uitstraalt. En dat was het doel van Rogers, toen ze deze plaat in gedachten had. Voor ons is die missie alvast geslaagd!