Amber Arcades - European Heartbreak

Heavenly Recordings

We leerden haar kennen met de ep ‘Cannonball’ en zagen haar live op Little Waves vorig jaar. Nu is Annelotte De Graaf terug als Amber Arcades met haar tweede album.

In 2016 was er al het debuut ‘Fading Lines’, maar toen was Amber Arcades nog niet op onze radar opgedoken. Dat deed ze een jaar later wel met de uitstekende ep ‘Cannonball’. Met ‘European Heartbreak’ bewijst de Nederlandse ondertussen nog gegroeid te zijn.

De plaat werd opgenomen en mee geproducet door Chris Cohen (ex-Deerhoof) en Trey Pollard (Nathalie Prass, The Waterboys, Bedouine) en behandelt thema’s als het verglijden van de tijd en de relatie tussen verleden, heden en toekomst, maar de plaat is ook politiek geladen.

In Goodnight Europe ontdekt De Graaf immers dat het Europa zoals ze het kent, een leugen blijkt, net zoals ook onze eigen herinneringen vaak leugens blijken die het verleden met een roze waas bedekken en de liefde ons soms belet de waarheid te zien. Die ontmaskering van de liefde komt daarvoor al aan bod in het prachtige Oh My Love (What Have We Done) en het ontwapenende Hardley Knew.

Over de plaat hangt een wasem van onthechting en vervreemding. Daartoe draagt de ietwat verveeld klinkende zang het meeste toe. Dat De Graaf echt wel betrokken is bij wat er rond haar gebeurt, blijkt dan weer uit de teksten die ons meenemen rond plaatsen in Europa, maar ook en vooral in haar persoonlijke gedachtewereld.

De meeste songs, zijn trage, dromerige popsongs, maar I’ve Done The Best verrast middenin toch met een bijna vrolijke piano en een huppelend ritme al lijkt De Graaf toch nog even de leugen van de zorgeloosheid aan te willen houden. Maar dit is enkel een momentopname, want bijna overal elders worden de leugens meedogenloos blootgelegd met enkel nog een doorzichtige sluier van gesofisticeerde arrangementen vol knipogen naar sixtiespop als schaamlapje.

Something’s Gonna Take Your Love Away is nog een song die eruit springt met een zangeres die even meer volume en passie in de zang steekt en de subtiele strijkers en blazers waar Trey Pollard voor tekende. Hij steekt mooi af tegen het subtiele break-up liedje Antoine. En dat kan ook gezegd worden van Where Did You Go met het iets stevigere gitaarwerk.

Aan het eind komt de aanvaarding. Niets is immers voor altijd, zo zingt ze in Baby, Eternity, een song die traag start, maar eindigt in een krachtig herhaald “Forever unknown”, terwijl de piano rond haar instort.

‘European Heartbreak’ werd een intelligente, mooie plaat van een jongedame die je niets meer wijsmaakt. Ook de hoes bevestigt dat: je ziet De Graaf in Death Valley, omringd door toeristen, allemaal in de bubbel van hun smartphone of camera. Ook zij neemt een selfie, maar kijkt daarbij verveeld weg, nu al wetend dat ook deze herinnering ergens zal weggeborgen worden in een digitaal geheugen. Hopelijk beklijft de muziek wel.