Amen Dunes - Love

Sacred Bones Records

Damon McMahon maakt als Amen Dunes lo-fi kamerpop. Hij heeft een stijl, die het best als ietwat vreemd en psychedelisch kan worden omschreven, maar ook een stijl, die nooit ontoegankelijk is. Hij noemde zijn nieuwste album simpelweg 'Love'. Een titel, die misschien een tikkeltje originaliteit mist, maar de nagel op de kop slaat als je het eerlijke en dromerige geluid van Amen Dunes kent.

Met 'Love' neemt Amen Dunes op alle vlakken een bescheiden stap voorwaarts. McMahon is gegroeid als zanger, als songschrijver en de hele productie van 'Love' klinkt frisser dan wat we gewoon zijn van de man. Je hoeft het album niet eens meerdere keren op te zetten om te horen dat dit een ware parel is.

Het vorige werk van Amen Dunes was vaak geïmproviseerd en werd meestal in één take opgenomen. 'Love' daarentegen is het resultaat van twee jaar labeur en opnemen. Je zou dan denken dat het resultaat opgekuist en Steely Dan gaat klinken maar dat doet het helemaal niet. De nieuwe aanpak is enkel te horen in details en te merken aan de songcraft. Amen Dunes klinkt nog steeds heerlijk ongedwongen en lo-fi.

Met een nummer als Lonely Richard en vooral in het geweldige Lilac In Hand toont McMahon zich van zijn meest eerlijke en spontane kant. Het eenvoudige folkachtige gitaarspel, het zweverige pianootje en de subtiele percussie voelen vederlicht en teer aan. Het resultaat is verslavend goed. Het is het bewijs dat psychedelica niet per definitie moet staan voor hypnotiserende drums en effectpedalen maar ook gewoon verbluffend mooi kan zijn.

Er gaat een zekere eenvoud uit van 'Love'. Het hele album dartelt en zweeft voorbij, maar houdt je in zijn greep met al zijn kleine subtiliteiten. Het is muziek in zijn puurste vorm en het is bevrijdend te weten dat muzikanten als Amen Dunes deze stiel zo perfectioneren. Het herinnert je er als muziekliefhebber aan waarom je de naald in de eerste plek op de plaat legt: het wonderlijke fenomeen dat dit album als titel draagt.