Amon Amarth - Jomsviking
Sony
Over de nieuwste Amon Amarth is al veel inkt gevloeid. ‘Jomsviking’ is alweer de tiende plaat van de Zweedse vikings; de eerste sinds debuut ‘Once Sent From The Golden Hall’ zonder drummer Fredrik Andersson en ook het eerste, volwaardige conceptalbum. Genoeg dus om het publiek nieuwsgierig te krijgen naar het resultaat.
Eerst en vooral een woordje over het verhaal. Waar bij de meeste conceptplaten de nummers losjes aan elkaar hangen rond een gemeenschappelijk thema, heeft frontman Johan Hegg alvorens aan de muziek te beginnen netjes de tijd genomen om een volwaardig script uit te schrijven. Eentje met potentie om zelfs verfilmd te worden, konden we al her en der lezen. In de opener First Kill, die overigens al op voorhand werd vrijgegeven, maken we kennis met het hoofdpersonage. Een jonge viking wordt verliefd op een meisje dat is uitgehuwelijkt, pleegt een moord en moet plots voor alles en iedereen op de vlucht.
Fans, die niet direct stonden te springen voor een conceptalbum, hoeven niet te gaan panikeren. Het hele verhaal wordt verpakt in een collectie compacte songs, die perfect op zichzelf staan. Shufflemodus-approved dus. Ook qua sound gaat de band gewoon verder zoals ze bezig waren. Een Wanderer of de hymne Raise Your Horns, die het live ongetwijfeld ook heel goed gaat doen, zou even goed vanop ‘Deceiver Of The Gods’ kunnen komen.
Onze held is intussen terechtgekomen bij een stam van vikinghuurlingen. De Jomsvikingen waren immers een soort van elitetroepen, die vochten voor de belangen van wie hen daarvoor betaalde. Hij voelt nog steeds wrok tegenover de mensen waarvoor hij is moeten vluchten en zweert wraak. Bij de Jomsvikingen vindt hij de rust om aan zijn plannen te werken en wordt hij tevens klaargestoomd tot een onverschokken krijger.
In de tweede helft van het album wordt een versnelling hoger geschakeld. Bij nummers als A Dream That Cannot Be krijgen we toch een beetje het conceptalbumgevoel. De voornaamste reden daarvoor is de extra zangstem van Doro Pesch. Toch altijd een beetje bevreemdend, een duet tussen de zware gruntstem van Hegg en Pesch’ cleane vrouwenstem. Met het zeven minuten durende Back On Northern Shores komt het tot een heuse veldslag. Eentje die veel weg heeft van de Battle of Blackwater Bay uit 'Game Of Thrones'.
Uit ons gesprek met gitarist Johan Söderberg konden we al afleiden dat Amon Amarth met elk album een beetje verder probeert te groeien. En dat is ook aan de sound te merken. De ruwe kantjes van eerdere albums worden meer en meer glad geschaafd om een groter publiek aan te kunnen spreken. Dat was tien jaar geleden al merkbaar. Bij ‘Deceiver Of The Gods’ zetten ze op dat vlak nog een tandje bij en ‘Jomsviking’ is daarop geen uitzondering. Fans van het eerste uur zouden daarom wel eens ontgoocheld kunnen zijn, maar los daarvan blijft de schijf wel een lekkere brok vikingmetal.