Amp - Q Factors (A Mixtape)

Ampbase

Laten we eerlijk zijn. We zijn geen fan van remixplaten. De kans op songs, die verbleken bij het origineel, is groot; de kans op samenhang of een constante kwaliteit quasi onbestaande. Nuancering: in het geval van dit tussendoortje waarmee het Britse duo Amp zich wat extra tijd gunt om eindelijk een nieuwe studioplaat uit te brengen, houdt de groep de touwtjes stevig in eigen handen.

De remixers en bewerkers op dit tien tracks tellende schijfje zijn immers vertrouwelingen; gastmuzikanten, die al eerder in het project stapten, of gewoonweg de band zelf. En dan krijg je een heel ander verhaal. Zo bevat het geheel in eigen beheer uitgebrachte ‘Q Factors’ een mooie evolutie en houdt het album vast aan die zo herkenbare Amp-sound.

Die sound is te situeren op een kruispunt tussen shoegaze, ambient en etherische psychedelica. Maar dan toch ook weer met industriële downtemporitmen of mechanische loops, waarin zowel glijdende orgel- en gitaartonen als de verheven zang van Karine Charff goed gedijt. Inderdaad, dit is zweverigheid pur sang (Seefeel iemand?).

Dankzij de vakkundige bewerkingen van Amp-aanverwanten, die al vanaf het jaar 2000 aanvingen, klinkt dat aanvankelijk wat wild en mechanisch; in opener Drowning Mind (Feedback Overload) met een soort van avantgardistische noise van door elkaar gierende gitaarsamples, drones en spichtig sissende ritmen aan een hoog tempo. En dat dwangmatige, luidruchtige karakter houdt nog een tijdje aan, zelfs via schuifelende drum’n’bassbeats met die op- en neer wandelende, zoemende bassen. Een ronduit indrukwekkend Loveflower – of althans Amps eigen studiomix van dat nummer – spant helemaal de kroon met de ritmische samples van ratelende kettingen, gitaarloops en reverbeffecten die samen een persistente geluidservaring vormen.

Meer en meer neemt dan dat ijle shoegazer-karakter de overhand, dat aanvankelijk slechts aanwezig is in een verre achtergrondgalm. Zweverig en dromerig in een uitermate mysterieus Just Get It waarin Donald Ross Skinner een golf van gitaarscapes en desolate harmonicaklanken over de hoge, onverstaanbare zangfrasen van Charff drapeert; of misschien nog het meest in een minimalistisch ambientmoment (D’Espoir De Mourir) waarin Olivier Gauthier melodie en Franstalige (!) zang ver weg filtert in een overheersende, imposante ruis; zonder de draad te verliezen natuurlijk.

En zo weet Amp toch weer te overdonderen en de al zes jaar aanslepende verwachting op een nieuwe plaat vooruit te schuiven. Besef wel dat jullie de lat hiermee nog een stukje hoger leggen, Karine en Richard!