Amy Shark - Love Monster

Sony

Hoe belachelijk klinkt het om als tweeëndertigjarige over liefdesperikelen te zingen? Dat valt nogal mee, zoals Henny Vrienten destijds met Doe Maar bewees en ook Amy Shark (echte naam Amy Louise Billings) komt ermee weg.

Diep vanbinnen blijven we natuurlijk allemaal pubers als het monster van verliefdheid onze ingewanden verscheurt. Niets vlinders natuurlijk, eerder een dikke vette lintworm die je vanbinnen helemaal overhoop haalt en vreemde dingen uithaalt met je vermogen om te gaan met de ermee gepaard gaande onzekerheden.

‘Love Monster’ is dan ook niet zo’n gekke albumtitel voor het langverwachte debtuutalbum van Amy Shark, de Australische die twee jaar geleden eindelijk de haver kreeg die ze verdiende met Adore en de bijhorende ep ‘Night Thinker’. Dat de song nogmaals wordt opgepikt om dit album een duwtje onder de kont te geven, mag niet afschrikken. Er staat genoeg goed en nieuw materiaal op om ook de oude fans te plezieren.

Dat bleek al in april toen de eerst single I Said Hi werd gelanceerd: een catchy middelvinger in de richting van alle mannen in de muziekindustrie die haar nooit een kans gunden. “I stand in the corner like a tired boxer/ One hand on my cheekbone, one hand on the rope/ And all my veins pump blood into my throat/ So I can hit the note, go do it all again”, zo klinkt het. Aardig stukje songschrijven en nog gepast gekweld gezongen en opbouwend naar een climax ook.

Helaas kan de zangeres dit niveau niet altijd halen. Ze liet zich nochtans omringen door een paar goede producers zoals Jack Antonoff die ook al een schouder leende aan Lorde en Taylor Swift, twee zangeressen die wel eens in herinnering komen bij het beluisteren van de plaat. Zeker Lorde is een aanknopingspunt, ook al omdat ook Joel Little aan boord kwam. Hij tekent voor diepere bassen en dwingender drums zoals in Never Coming Back.

Ook erg leuk is Sharks samenwerking met Mark Hoppus van Blink-182 op Psycho, een song die begint als een ballade, maar stilaan aan kracht wint. De stemmen van beiden vullen elkaar perfect aan en niemand probeert de ander te overtroeven.

Wat deze plaat vooral leuk maakt, is dat ze bruggen slaat tussen singer-songwriter, rock en hiphop en ook een duidelijk moderne toets heeft zoals Middle Of The Night en Mess Her Up laten horen.

Het is met andere woorden een album dat wel vaak terugblikt op voorbije liefdes, maar niet door een bakvis kon gemaakt worden. Sharks stem klinkt rijp en kan veel emoties op een geloofwaardige manier vertolken, van liefde over vertwijfeling tot woede. Dat doet haar uitstijgen boven heel wat concurrentie.  

Eerder stond de zangeres al in Nest en Trix, maar toen moesten deze plaat en de drie singles nog uitkomen. Wedden dat er bij haar volgende passage op 27 januari in de Botanique meer volk zal zijn?