An Pierlé - Strange Days

PIAS

Het meisje met de zitbal aan de piano is terug. Het zou de aanzet van een sprookje van Hans Christian Andersen kunnen zijn, maar het is de onversneden realiteit in de vorm van de nieuwe langspeler van An Pierlé. Wat nog beter is, is dat haar sprookje ‘Strange Days’ ook een happy end kent.

Meisjes en piano’s, het kan een goddelijke combinatie zijn. De voorbije jaren scheerde de jonge Birdy wereldwijd nog hoge toppen, maar in eigen land kunnen wij natuurlijk al ruim vijftien jaar genieten van de exploten van An Pierlé. Muzikaal uiteraard minder mainstream dan Birdy omdat haar songs bol staan van de weerhaakjes. Maar wat beide dames gemeen hebben, is dat ze niet vies zijn van een cover. Pierlé verraste op Humo’s Rock Rally in 1996 al met een uitstekende versie van Are Friends Electric van Gary Numan, later gooide ze nog hoge ogen met (Il est 5 heures) Paris s’éveille van Jacques Dutronc en op het nieuwe album is er een ronduit magistrale bewerking van Talk Talks Such A Shame.

In dat nummer hoor je ook meteen dat de piano weer helemaal centraal staat. Die was op Pierlé’s vorige werk ‘Hinterland’ wat ondergesneeuwd geraakt en dat is toch jammer.Begeleidingsband White Velvet is er op ‘Strange Days’ niet meer bij en dat maakt dat je een flashback krijgt naar de An Pierlé ten tijde van ‘Mud Stories’. In opener The House Of Sleep gaat Pierlé vocaal erg diep. Het is geen hapklaar brokje, maar na een tijdje blijkt het toch de ideale amuse gueule voor wat komen gaat: ruim drie kwartier die fraaie stem en dat vaak virtuoze pianospel.  

Opmerkelijk is dat de plaat ondanks het minimum aan instrumenten eigenlijk niet gaat vervelen. Meer nog, Solid Rain waar een likje strijkers aan toegevoegd werd, is net één van de liedjes die het minst bekoren. Hoewel de piano immer prominent blijft spelen, klinkt Pierlé toch steevast anders. De officiële stadscomponiste van Gent slaat en zalft immers op ‘Strange Days’. Het titelnummer en Heart Of Winter klinken lieflijk, in Winds en het passionele This Burning wordt geschipperd tussen allerlei emoties om uiteindelijk te besluiten dat het vooral ijzersterke songs zijn. Dan zou je op het einde van de plaat bijna over een pareltje als Suburban Skies kunnen kijken, simpelweg briljant in alle eenvoud.

Haar titelloze werk met White Velvet was excellent, maar met ‘Hinterland’ bleven we toch wat op onze honger zitten. Deze terugkeer naar de roots voelt als thuiskomen, haar aparte stem voelt in de barre winter als een warme douche met nu en dan enkele ijskoude druppels om je alert te houden. Wij maken ons sterk dat ook Hans Christian Andersen het zo verwoord zou hebben.