An Pierlé - Strange Ways

Pias Records

De productiviteit van An Pierlé kent plots geen grenzen. Amper een half jaar na ‘Strange Days’ komt ze met een nieuw mini-album op de proppen. Met opnieuw een erg prominente plek voor haar piano. Dat de albumtitel, ‘Strange Ways’, slechts één letter verschilt met de voorganger is dan ook veelzeggend.

We hadden onze pen al een beetje in vitriool gedrenkt, want zo snel na een vorige release zeven nieuwe nummers op de wereld loslaten leek ons een beetje goedkoop. Het is uiteindelijk je fans op kosten jagen. Kon dat zevental dan niet gewoon nog mee op de vorige plaat staan? Maar bij nader inzien is er toch een groot sfeerverschil tussen de songs van de respectievelijke platen. ‘Strange Days’ was een mooie, coherente plaat en de zeven bij wijlen ijselijke liedjes van ‘Strange Ways’ hoorden daar niet op thuis.

Vijftien jaar is An Pierlé nu bezig, maar intenser dan op deze plaat klonk ze nog niet. Soms is dat een dubbeltje op zijn kant. Opener The Cold Song is ons net dat tikkeltje te benauwend. Pierlé grijpt er ruim drie minuten je strot vast en lijkt die bijna over te bijten. Die heftigheid is de rode draad doorheen alle zeven liedjes, maar gelukkig zijn er wel gradaties.

Met Wounded Heart levert dat een erg aangrijpend nummer op. De titel zegt alles en je kan de pijn ook in Pierlé's stem voelen. “If my heart were a dartboard / you hit the bull’s eye close / I opened up for love but / reaction spoiled the cause.” Een song die keihard binnenkomt. Nòg beter vinden we Weather Chemistry. Muzikaal iets minder een kopstoot, maar meer een aai over de bol.

Zoete achtergrondmuziek voor een luie zondagmiddag is dit absoluut niet. De songs absorberen alle aandacht en met enkele luisterbeurten is de honger zeker niet gestild. Erg radiovriendelijk is zo’n Acting Modestly met hijgende Pierlé bijvoorbeeld niet, ondanks het virtuoze pianospel. Nieuwe zieltjes zullen er dan ook niet mee gewonnen worden, maar fans van de naar Gent uitgeweken Antwerpse zullen er van smullen.

‘Strange Ways’ is niet de plaat waarvoor we onze pen in vitriool doopten. Het is de soundtrack bij een kille, rillerige winter, een schijfje dat je maar beter met handschoenen vastpakt. Of er vallen gewonden.