...And You Will Know Us By The Trail Of Dead - Lost Songs

Superball Music

Eens om de zoveel tijd spoelt er op de kusten van de rock-'n-roll een brandkast aan met verloren gewaand songmateriaal, dat onder de prikkelende titel 'Lost Songs' op de platenmarkt wordt gedropt. De 'Lost Songs' waar And You Will Know Us By The Trail Of Dead nu mee komt aanzetten, komen niet uit zo'n kluis. Ze breien een krachtig, zij het wat onevenwichtig, vervolg aan de al indrukwekkende discografie van de band.  

Of je nu luistert naar ‘World’s Apart’ (2005) of naar ‘Tao of the Dead’ (2011), je kan niet ontkennen dat progrock de voorbije jaren een essentiële invloed heeft gehad op AYWKUBTTOD. Het voegde een nieuwe graad van complexiteit en kleur toe aan het hardcoregeluid van de band, dat ook op meesterwerk ‘Sources, Tags en Codes’ uit 2002 al bijzonder geavanceerd was. En zoals elke band zich wel eens vragen begint te stellen bij de ingeslagen weg, moet nu ook AYWKU gedacht hebben: "Genoeg is genoeg."

Het valt direct op dat de nieuwe songs weer gebalder en krachtiger zijn en minder doorspekt met allerlei fantasieën. Als vanouds wordt er ook geschreeuwd. Je hoort het en je weet: dit kan alleen AYWKUBTTOD zijn. Sterker nog, Open Doors en Pinhole Camera hebben we precies al op vroegere albums gehoord. En dat was niet wat we van deze ‘Lost Songs’ verwacht hadden.  

Tegenover de turbulente sound - met puik gitaarwerk en donderende drums - staat een gebrek aan echt memorabele momenten. De titelsong - hoe energiek ook - heeft een verdachte Shins-geur. En het poppy Time And Again valt helemaal te licht uit om de plaat fatsoenlijk af te sluiten. Wel leuk is de puntige gitaarsolo die zo van de Almann Brothers gestolen lijkt. Ook in Pinhole Camera werd trouwens al naar de Almann-sound geknipoogd. Toeval? Of niet?

Bright Young Things gaat halverwege van snoeihard over in een proggy, akoestische variatie op het hardcorethema. En ook het jachtige Catatonic slaagt erin ons mee te sleuren. Flower Card Games en Awestruck zijn dan weer dreigende midtemposongs, die herinneren aan hoe AYWKUBTTOD zijn strepen verdiende met zinderende crescendo's en een straffe dynamiek tussen hard en niet zo hard. Alleen bundelde de band die elementen ooit tot pakkender resultaten.

‘Lost Songs’ lijdt wat aan het ‘So Divided’-syndroom. De songs zijn degelijk, bij momenten zelfs sterk, maar onevenwicht regeert. Ergens onderweg is de band over zijn eigen naam gestruikeld en in de valkuil van de herhaling gesukkeld. Maar AYWKUBTTOD is duidelijk ook sterk genoeg om daar weer uit te kruipen.