Andrew Bird - Break It Yourself

Mom & Pop Music

‘Break it Yourself’ begint met een lo-fi knalletje dat leuk in elkaar zit. Denk aan een mix van het begin van A Hard Day’s Night van The Beatles en de intro van Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me van The Smiths. Daarna volgt een sfeerscheppend riedeltje en het eigenlijke nummer: Desperation Breeds… Bird neemt een gewaagde sprong door het nummer zo kaal mogelijk te houden. Waar hij in vorige albums met deze tactiek soms in de roos schoot, schiet hij er nu naast. De donkere aanzwellingen met viool zijn soms wel leuk. Nog iets dat trouwens opvalt: ‘Break It Yourself’ klinkt balkan en barok, wat op de vorige albums veel meer op de achtergrond bleef.

Danse Carribe kan nog wel raken, al is dat alweer vooral dankzij de intro. De strofes zijn gezongen zoals Bob Dylan dat zou doen, het refreintje en de versnelling erna zijn vrolijk en laten Andrew Bird op zijn best horen. Dit is een nummer om in de lentezon te beluisteren. Toevallig of niet: Danse Carribe is een van de weinige gitaarliedjes op ‘Break It Yourself’. Ook Eyeoneye is meer gitaargericht. Alleen jammer dat het refrein daar een beetje krampachtig probeert terug te grijpen naar het prachtige begin van het liedje. Het fameuze Phil Spectordrummetje komt ook enkele keren terug, maar mist over het algemeen zijn beoogde effect.

Near Death Experience heeft een buitenaardse, elektronische spanning met enkele vervormde snaarinstrumenten en synthesizerstabs. Het refrein zoekt het iets meer in de Amerikaanse invloeden van Bird en dan vooral in jazz. Elk instrument mag om de beurt eens op de voorgrond treden en speelt over een repetitief patroontje. Er blijft een gevoel achter dat er meer met dit nummer kon gedaan worden, want nu lijkt het wel een uit de hand gelopen jamsessie. Aan de andere kant lijkt dat net de bedoeling te zijn want over de sound kan niet veel verkeerds gezegd worden.

Tussen het volgende liedje en Near Death Experience staat Things Behind The Barn, dat eerder iets weg heeft van een kort interludium. Vanaf dit moment zijn de nummers minder poppy en moeilijker om volgen. Zo is er het acht minuten durende Hole In The Ocean Floor. Een intro van meer dan twee minuten lang maken het de luisteraar niet eenvoudig en ook het vervolg is niet bepaald interessant. In het refrein is Andrew Bird gelukkig niet meer zo bang van de melancholie als in de rest van ‘Break it Yourself’.

Geen idee wat te voelen of denken na het luisteren van ‘Break It Yourself’. Andrew Bird is en blijft een geweldig muzikant en een uitstekend songwriter. Het is dan ook niet altijd nodig om de pap in de mond te geven. Wie weet wordt ‘Break It Yourself’ beter met de jaren, net als goede wijn.