Andreya Triana - Giants

Counter

Het moet wat zijn om in de melting pot die London is als singer-songwriter uit de band te springen. En toch lukte het voor Triana, die eerder al onder meer samenwerkte met Flying Lotus, Bonobo en Mr Scruff. Triana is al van erg jonge leeftijd bezig met muziek: op zeventienjarige leeftijd was ze continu in de weer met poëzie, mixtapes en haar toenmalige band Bootis. Tegenwoordig is ze een zeer zelfbewuste selfmade woman die met ‘Giants’ de langverwachte opvolger van ‘Lost Where I Belong’ aflevert.

Het album werd geproduceerd in Los Angeles door Matt Hales (Aqualung), die zijn talent al ten dienste stelde van Lianne La Havas en Paloma Faith. Triana beschikt over een goede en bijzonder wendbare stem die beurtelings doet denken aan Amy Winehouse en Lauryn Hill. Overigens heeft ze wel wat met vocale acrobatie, zo blijkt uit de improvisatorische 'Freelo Sessions' waarop zij met haar stem en een loopstation echt voluit gaat met akoestische jazz, soul en folk. Het zijn deze Freelo Sessions waardoor ze opgemerkt werd.

Triana droeg vocaal bij aan Flying Lotus’ hit Tea Leaf Dancers. Op zijn beurt haalde de immer aandachtige Bonobo haar op het Ninjatunelabel binnen en producete het erg succesvolle ‘Lost Where I Belong’. Het nieuwe ‘Giants’ ligt in het verlengde van dat debuut, maar is tezelfdertijd ook een bewijs van groei en vertrouwen.

De wat boterige soulpop van Triana komt goed uit de verf en er zitten een aantal aardige singles op het album (het door r&b gedomineerde Gold of de aan de Shirelles verwante doowop van Lullabye bijvoorbeeld). Toch overtuigt ‘Giants’ niet echt helemaal. Het komt allemaal wat te vlotjes binnen en we missen weerhaken. Het klinkt allemaal erg afgelikt en klopt allemaal te precies.

Triana’s stem komt het best tot zijn recht in de uptempo pianoballades zoals het wat funky Keep Running (over klasseverschillen and such) en de stevige ritmiek van Clutterbug (over een nieuwe bladzijde omslaan), al vertoont een doorleefde gospelhymne zoals Heart In My Hands, waar haar aparte stem centraal staat, ook over een zekere charme.

Daarmee hebben we zowat het beste van ‘Giants’ meteen ook gehad; op Song For A Friend (Triana en een piano) na dan. Met het autobiografische Everything You Never Had pt II maakt ze een stand van zaken op. Een ambitie verradende, krachtigere en energiekere sound met veel aandacht voor productie doet de kwetsbaarheid die haar debuut tentoonstelde helemaal teniet. Het meisje dat halvelings verlegen met het behoorlijk indrukwekkende ‘Lost Where I Belong’ (check bijvoorbeeld A Town Called Obsolete of Bonobo’s’ The Keeper) kwam aanzetten, is nu Audrey Triana 2.0. Zelfverzekerd, vol van vertrouwen, en met een open blik en visie op wat de toekomst voor haar nog in petto heeft.