Andries Boone - C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S

Trad Records

De tijden veranderen sneller dan ooit. "Vandaag kan al gisteren wezen", zong Boudewijn De Groot eind jaren zestig in volle flowerpower. Drukte hij daarmee misschien eerder een wens uit dan een werkelijkheid? Of was het meer een aanvoelen dan een vaststelling?

 

Decennia later en vooral met een heel andere generatie aan het roer is dat aanvoelen op vele vlakken een onomstootbare werkelijkheid geworden. Neem nu de opnames van een album. Vroeger moest er kostbare studiotijd geboekt worden, hotels gereserveerd voor dure van ver ingevlogen studiomuzikanten die dan ook nog min of meer op dezelfde dagen de drukke agenda moesten vrijmaken.

Zelfs in België, waar alles kleinschaliger moet gedacht worden, was dat een regelmatig voorkomende situatie. Die situatie lijkt nu wel voorbij. De voorthollende technologie heeft ervoor gezorgd dat elke muzikant van in de persoonlijke hub een bijdrage aan een muziekwerk computergewijs kan vastleggen en dan eindeloos en vliegensvlug “across the universe” doorsturen. Dit is het verhaal van een nieuw album anno nu.

Voor de negen composities op ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ van Andries Boone heeft men vier studio’s gebruikt. Zonder over de mixing en de mastering te spreken. Voeg daarbij nog eens veertien muzikanten en je merkt dat de credits op de hoes al even crowdy zijn als de aftiteling van één of andere Spielbergfilm. Toch verrassend, als men bedenkt dat het merendeel van de instrumenten door de onvolprezen Andries Boone zelf worden ingespeeld. Een album dus waarin heel wat draadjes deskundig en liefdevol door elkaar geweven zijn tot een origineel tapijt waarop het verend stappen is.

Truce, het slotnummer is zo’n typisch voorbeeld van Boone’s aanpak. Hij begint met een rustig thema op accordeon, voegt er enkele snaarinstrumenten aan toe en brengt het dan helemaal op smaak met discrete percussie. Een heerlijk digestief als afsluiter.

De mandoline, zowel akoestisch als elektrisch, staat centraal en rust doorgaans op een soundcscape die soms enigszins aan het werk van Mike Oldfield doet denken. Elk nummer is mooi en doordacht opgebouwd door verschillende instrumenten over elkaar heen te leggen. Zoals in White Smoke bijvoorbeeld. Soms is de methodiek anders en plooit Boone heel geleidelijk het nummer als een fotoalbum open. Ultimatum is zo’n nummer. In het huppelende Tunnel Vision vertrekt men vanuit een thema dat men door opeenvolgende instrumenten laat herhalen.

Jullie hebben het allang door: dit is een album zonder tekst maar met eindeloos veel variatie. Hoewel, geen tekst is toch te streng of te vlug geoordeeld: af en toe klinken er vanuit de achtergrond stemmen op en in Communicating Vessels zijn die zelfs behoorlijk bezwerend.

Bij ons schalt ‘C.O.N.V.E.R.S.A.T.I.O.N.S’ regelmatig door de boxen. En deze plaat verdient het om dat ook bij jullie te doen.