Angel Olsen - All Mirrors

Jagjaguwar

Angel Olsen verbrandt alle bruggen op haar vierde album.

We kennen – en houden van – Angel Olsen als indierockidool, maar wil je fan blijven na deze plaat, zal je bereid moeten zijn je beeld van haar serieus bij te stellen. Dat was nochtans niet een vooropgezet plan. Olsen zelf wou eigenlijk terug naar de roots, maar toen de ruwe opnames klaar waren, hoorde ze in haar hoofd violen en belde ze met producer John Cogleton die haar in contact bracht met Jherek Bischoff. Die schreef voor een aantal songs strijkersarrangementen.

Maar nog meer van invloed was oude vriend Ben Babbit. Die vroeg ze eigenlijk om piano te spelen op een paar songs, maar uiteindelijk schreef hij voor zeven van elf songs strijkersarrangementen. Die arrangementen en het veelvuldige gebruik van groots klinkende synths maken van deze plaat eentje die totaal niet past in de logische evolutie van Olsen als indierockartiest.

Na de singles All Mirrors en Lark is dat geen verrassing meer, maar wij zijn toch nog altijd aan het bekomen. Barok is niet aan ons besteed en dat is exact hoe deze plaat voor het grootste gedeelte klinkt. Nog een geluk dat Olsen niet over een klok als Florence Welch beschikt en hier bij tijden een geweldige vocale prestatie neerzet.

Olsen verbrandt op deze plaat niet alleen de muzikale bruggen, de plaat handelt duidelijk ook over een groot (liefdes)verlies. Dat daarbij grote emoties komen kijken, is dan ook logisch, alleen… moest dat allemaal zo dik aangezet worden met een batterij violen, alt-violen en cello’s? Alleen Alex Carlier krijgt hier vast een stijve van.

Dat de meest pakkende song Tonight is, is veelbetekenend. Ook hier krijgen we ons deel van de strijkers (en zelfs een tros blazers!), maar de strijkstokken worden over de hele lengte, traag heen en weer bewogen en Olsen zingt erg ingetogen. Hier horen we een vrouw die de catharsis voorbij is en klaar is om opnieuw te beginnen. De tekst is hondsbrutaal en staat diametraal op de muziek: een hoogtepunt.

Ook een pianosong als Spring biedt welkome ademruimte en het begin van Endgame, ook al een songs waarop Olsen piano speelt en zingt, is in al zijn naaktheid van een verpletterende emotionaliteit. En ook hier krijg je niet het gevoel dat de song dichtgeplamuurd wordt, iets wat wij alvast wel voelden bij de singles.

Het lijkt wel alsof Olsen eerst even echt alles in de as wou leggen om dan geleidelijk aan het evenwicht te hervinden, want ook het afsluitende, zes minuten durende Chance is een gracieuze, tijdloze song die net zo goed zestig jaar geleden geschreven kon zijn. Olsen luisterde, naar verluidt, vaak naar Mildred Bailey en Lil Green. En dat is hier te merken.

Angel Olsen heeft dus iedereen, inclusief zichzelf, verrast met deze plaat, levert een topprestatie af wat betreft zang, maar liet zich iets te enthousiast meetronen door de producer. Benieuwd hoe dit live zal klinken op 7 februari in De Roma.