Angel Olsen - Burn Your Fire For No Witness

Jagjaguwar

Een rel zoals Dylan zal ze niet ontketenen, maar de ommezwaai, die Angel Olsen maakt van (semi-)akoestische naar elektrische gitaar, is toch wel een bescheiden revolutie. En ze maakt de sirenenzang van de zesentwintigjarige alleen maar verleidelijker.

Angel Olsen komt uit de kringen rond Will Oldman – aka Bonnie “Prince” Billy”. Ze was lid van The Cairo Gang die vaak met Bonnie “Prince” Billy werkte en ook van The Babblers (als Angela Babbler), de band die Oldman oprichtte in 2010.

Rond die tijd nam ze haar eerste solo-ep op en die leverde haar, samen met haar eerste volwaardige album uit 2012, vergelijkingen op met Johanna Newson en Laura Gibson.

Maar kleine meisjes worden groot en op dit tweede album schuift Olsen op richting Sharon Van Etten, Waxahatchee en Anna Calvi. Wie haar single Forgiven/ Forgotten oppikte, zal dat wel opgemerkt hebben. Hierin combineert Olsen haar opmerkelijke stemgeluid met een veel stevigere, elektrische sound dan we van haar gewoon waren.

Deze evolutie was al in gang gezet met de single Sleepwalker, die eerder verscheen maar niet op dit album terecht kwam, en is toe te juichen. Want de energie, die Olsen opwekt met haar stem, krijgt nu concurrentie zonder ondergesneeuwd te geraken. Op de juiste momenten weet Olsen zich te beheersen en klinkt ze zoals op 'Half Way Home'.

Ook als songwriter blijkt de frêle Olsen een serieuze stap voorwaarts gezet te hebben, want er staan verschillende parels op dit album. Het begint al fantastisch mooi met Unfuck The World waarin de stem van Olsen je meteen bij je nekvel grijpt en waarmee ze de positieve vibe van deze plaat onderstreept.

White Fire , waarin ze bijna fluisterend zingt en tokkelt op haar elektrische gitaar, is een betoverende track en ook afsluiter Windows, een ode aan het licht, is een tedere prachtsong, weldadig als het eerste lentezonnetje.

Maar vooral Lights Out  (over hoe je best niet opgeeft) springt boven al de rest uit. Hier is Olsens stem trefzeker als een scherpschutter. Het nummer start nog aarzelend met enkel de protagoniste, wat gitaar en wat high hat, maar wordt mooi opgebouwd om toch af en toe ook gas terug te nemen. De injectie van psychedelica aan het eind maakt het nummer helemaal af.

“Your voice cut straight through me / right down to my bones / like a winter's wind / it knocked out my soul”, zingt Olsen in Dance Slow Decades en dat zouden wij ook tegen haar willen zeggen. Ze liet ons verbluft achter en bewees dat ook een positieve plaat enorm ontroerend kan zijn.