Angels Die Hard - Angels Die Hard
Heaven Hotel
De leden van Angels Die Hard delen een liefde voor mythische, uitgestorven vogelsoorten, exotische klanken, Hell’s Angels en Thaise keuken. Hun songs gaan over – onder meer – een wereldwijde zoektocht naar de perfecte mascara. Rock-‘n-roll? Hell yeah!
‘Angels Die Hard’ opent met een beat. Eén die perfect in de lijn van Tom Waits’ ‘Orphans ‘of ‘Mule Variations’ ligt. Meteen daarop gooien de engelen hun troeven op tafel: trademark-Trouvé-gitaarklanken, repetitief gekrassel, oosterse riedels en opwindende, tranceverwekkende drums. Waarom weten we niet precies, maar onwillekeurig moeten we aan Charles Mingus’ ‘Nights In Tunesia’ denken. In de persinfo staat de plaat als “Rock” gecatalogeerd (bij Heaven Hotel doen ze niet moeilijk over die dingen) maar het had ook “Jazz from Hell” kunnen zijn. Ja, ‘Angels Die Hard’ is goed voor de verbeelding – zoals ook blijkt uit een bio die zo hilarisch is dat we hem u niet wilden onthouden.
Op minstens de helft van de nummers ( zowat de volledige kant 1) klinkt Angels Die Hard als een bende jonge Turken - nou ja- die zich na het zoveelste treurniswekkende nieuwsbericht volledig laten gaan in een clandestien repetitiekot. Een perfect geluidsdicht repetitiekot, dat wel, want de jongens maken bij momenten een rotherrie. Angel Ride begint lichtbeschonken, met een vals tremologitaartje en zet er dan meteen flink de beuk in. Unga Dunga moedigt roekeloos en op volstrekt onweerstaanbare - en onnavolgbare - wijze aan tot een combinatie van buikdansen en headbangen – u zou ons hier moeten bezig zien! Meteen na die Marokkaanse trip gaat het richting Zwarte Woud en daar wordt, getuige A Walk In The Black Forest’ vooral gestoorde white funk bedreven.
Op kant twee wordt het geweer resoluut van schouder veranderd: met Frühstückstelle gaat het van “Eins, zwei, tremolo” richting krautrock. Maar op de Autobahn van Trouvé en de zijnen spookt het. Er is geen verlichting en er liggen nogal wat wrakken langs de kant van de weg. Tropical Hybernation knipoogt naar Depeche Mode (Personal Jezus) en de klingklang van Angels Across The Pacific doet hetzelfde met bands Abwârts, Carambolage en DAF.
Het is heerlijk om te horen hoe Trouvé zich hier amuseert in deze lo(w-pro)fi(le)supergroep met naast Trouvé (op “melodica en ontbijtgerief”) ook nog Elko Blijweert, Alex Van Herk, Rob Eelen, Rob Eelen en Thomas Noppe. Tijdens de Gentse Feesten stond een bomvolle spiegeltent in bewondering voor de prachtige en hoekige combinatie van rock, Arabische soundscapes en coldwave. Nu u nog.