Anima Mundi - The Way

Musea Records

Hoe bespreek je een album dat al door iedereen in de prog-community de hemel in geprezen is? Veel wierook is reeds uitgeschud over de Cubaanse sensatie Anima Mundi. Het derde album 'The Way' is hun definitieve doorbraak en brengt de band voor de eerste keer naar Europa, ondanks de censuur onder het Castro-regime.

Niet dat de progressieve rock van Anima Mundi zo origineel is als pakweg Phideaux. Maar ze weten het zo krachtig te brengen; als hun uitvoeringen live even overtuigend zijn als op plaat, mogen we ons opmaken voor een formidabel concert.

Neem nu opener Time To Understand. Een imposante, instrumentale expositie leidt naar het centrale thema en zet de toon voor een symfonische suite die de werkwijze van deze Cubanen heel goed in de verf zet. Volgens de principes van de klassieke muziek wordt het thema gevolgd door een reeks variaties en reprises. Deze bouwen op elkaar verder en versterken elkaar door op te gaan in één organische beweging.

Dit gevoel van continuïteit en eenheid bereiken lag nog moeilijker in Spring Knocks On The Door Of Men, met z'n zesentwintig minuten opgedeeld in vijf aktes en het centrale werk op het album. Maar ook hier loopt alles door in één overweldigende kosmische beweging. Bovendien wordt alles uitgevoerd met een urgentie waardoor de luisteraar genadeloos meegesleept wordt.

Opnieuw is de klassieke muziek nooit veraf; de fagot die we al kennen van het vorige album 'Jagannath Orbit' introduceert hier het spirituele verhaal over Moeder Aarde, door de oude beschavingen Lente genoemd. Ook de fluit verschaft exotische kleur. De tot acht koppen uitgebreide band etaleert haar verbeeldingskracht door met een breed palet aan klanken forse tableaus te schilderen.

En dan valt ook op wat voor een geweldige zanger Carlos Sosa is. Hij koppelt een soepele techniek aan de emotie van een tenor. Sterke gevoelens, dat vinden we ook terug in het symfonische gitaarwerk van belangrijkste componist Roberto Diaz, die duidelijk een voorkeur heeft voor sustained notes en wah-wah-pedaaleffecten. Een stuwende ritmesectie leidt de tempowisselingen in goede banen.

Een mellotron leidt Flying To The Sun in, en dan neemt een Beatles-achtige harmonie over. Liefhebbers van het late werk van de Fab Four zullen zich even in de wolken wanen. Mits een subtiele overgang zit je plotseling in een superieur stukje AOR en vervolgens luister je in een kathedraal naar een majestueus orgelthema. Tot enkele Keith Emerson-achtige synthloopjes er een uitroepteken achter zetten. En het klinkt allemaal alsof dit het natuurlijke verloop der dingen is. Niks geforceerd. Straffe kost.

Het afsluitende Cosmic Man vat de spiritualiteit van Anima Mundi samen op een manier die naar The Flower Kings verwijst. Niet verwonderlijk, aangezien beide groepen de erfenis van de hippiecultuur omarmen. Gitaar, bas, drums en keys krijgen hier elk een moment om te stralen, alsof de queeste naar universele harmonie hiermee afgerond is.

De veelgelaagde muziek van Anima Mundi doet je verdwalen in betoverde wouden en wegdromen in een onaardse, kosmische tijd en ruimte. En waarom niet eens een album schrijven met die andere 'cosmic man', Yes-zanger Jon Anderson? Maar intussen hebben we met 'The Way' al een weg gevonden naar wat daarboven is. Deze Cubanen tillen je van de grond tot hoogten die je je nog niet kon voorstellen.

Anima Mundi concerteert op 18 juni in De Lakei (Helmond) en op 19 juni in de Spirit of 66 (Verviers). In het voorprogramma in Helmond: M!ndgames (BE) en Sky Architect (NL).