Animal Kingdom - The Looking Away

Mom & Pop

Survival of the fittest; dat geldt niet alleen in het dierenrijk, maar ook in de muziekwereld. En je kan zeggen wat je wil, Animal Kingdom nam drie jaar geleden een valse start. Opgepeuzeld en uitgekotst door de Britse pers, met vergelijkingen met Keane en het slechtste van Coldplay. Het Londense trio leek een vogel voor de kat. Maar kijk, drie jaar later is er met 'The Looking Away' toch een opvolger voor ‘Signs and Wonders’.

Vreemdgenoeg is de band tot in de Verenigde Staten op zoek moeten gaan naar een platenmaatschappij, en dus werd de plaat daar ook eerst uitgebracht. Op zich geen slechte zet, zo blijkt nu. Want over de Grote Plas had men wél lof voor de band, en die lof waait nu toch weer over naar het thuisland, waar de groep momenteel toert en de eerste lovende recensies oogst.

Dat mag ook wel, want Richard Sauberlich en co. hebben duidelijk geleerd uit hun debuut. De songs zitten beter in elkaar en ook de volgorde is doordacht. Zo overspoelt het uptempo The Wave je meteen, al lijken de eerste noten wel een fout songfestivalnummer in te luiden. Bovendien duurt het toch een halve minuut eer de boel aan het rollen gaat.

Ook Get Away With It heeft een vreemde­ – maar wel aanstekelijke –  intro, die wel gejat lijkt van 2 Fabiola. Het drietal komt er echter mee weg, want het vervolg stoomt stevig door. En voor je het weet, hangt je linkerarm uit je autoraampje en kweel je vrolijk mee met de Bee Gee-achtige neusstem van Sauberlich.

Met Strange Attractor blijft het niveau in stijgende lijn gaan. Het nummer heeft een dijk van een refrein en doet - jawel - aan Coldplay denken, maar dan wel aan een van hun betere nummers.

De pianoballad Straw Man komt daarna als een complete verrassing. De sfeer slaat compleet om van verstild naar lieflijk, met Skipping Disk, om pas vanaf Glass House weer naar glimmend en groovy terug te keren.

Maar dat kan de band niet meer volhouden en er volgen een paar overbodig nummers waar de vonken zeker niet van af springen. Het wordt maar beter aan het staartje, met Everything At Once en de etherische ballade Alone Toghether. Bonustrack The Blood That Runs Under Your Skin sluit ‘The Looking Away’ fraai af.

Animal Kingdom klinkt nooit driest of hemelbestormend, maar hun vriendelijke, ietwat ijle indie overtuigt toch en verdient meer aandacht dan ze tot nu toe opwekte.