Anna Calvi - Anna Calvi
Domino
Als je denkt dat oude rocklegendes alles wel gezien en gehoord hebben en het warm noch koud krijgen van nieuw talent, think again! Zo besmette Brian Eno Nick Cave tijdens een etentje met zijn passie voor Anna Calvi. De charismatische chanteuse mocht mee op tournee met Grinderman en laat nu een diepe indruk na met haar even titel- als tijdloze debuut.
Calvi, een Britse met Italiaans bloed, gaat gehuld in flamenco-outfit, bindt haar haar strak naar achter en stift haar lippen bloedrood. Ze kijkt het publiek aan met indringende blik. Ze draagt haar stem als een juweel en de verleiding waarover ze zingt, verbindt ze met een duivelse bezetenheid, zoals in Desire: “It’s just the devil in me.” Naast het podium maakt Calvi onverwacht een vrij bedeesde indruk. In haar persoon, in haar songs – ja, zelfs in haar gitaarspel – zorgen kwetsbaarheid en onverwoestbare kracht voor spanning.
In de eerste plaats is Calvi songschrijver en muzikante. Haar stem is uiteraard fenomenaal, maar ontvouwt zich maar naarmate het album vordert. Was het Calvi’s enige troef, dan was opener Rider To The Sea waarschijnlijk geen free-form-schets op de Fender Telecaster (met een knipoog naar Debussy’s Clair De Lune). En dan werden in het tweede nummer, No More Words, vast meteen alle registers opengetrokken. No More Words werd echter een ingehouden, haast gefluisterde song.
De zorgvuldige introductie mondt uit in een indrukwekkende songreeks, die loopt van Desire tot Blackout. Het geheel valt moeilijk onder één noemer te brengen. Hedendaagse trends zijn aan Anna Calvi nauwelijks besteed. Ze staat als artieste op zichzelf en overvleugelt wat dat betreft zelfs Florence Welch, die met haar Machine hitgevoeliger is en duidelijker wortels heeft in de 21ste eeuw. Calvi zelf noemt Nina Simone en Edith Piaf als invloeden, maar ook Bowie, Messiaen, Debussy en Ravel.
Ook rock-‘n-roll en rootsrock (het kurkdroge I’ll Be Your Man) schemeren door in de duisternis, waardoor vage herinneringen aan The Bad Seeds en Morphine opborrelen. Desire werd gespeeld met de bravoure van de E-Street Band. Maar wat opvallend is: van basgitaar is geen sprake. De drums klinken als pauken, de gitaar levert hoekig maatwerk en Calvi spuwt occlusieven. Het instrumentarium mag dan beperkt zijn, het resultaat klinkt grandioos.
Het eigentijdse Suzanne & I is de signatuursong voor Calvi’s lage vibrato. First We Kiss heeft een sierlijke strijkerspartij en een mannenkoor als een regenstorm uit een gothic novel. De sprankelende gitaar uit The Devil verwijst naar de Romantiek. Blackout is een dan weer een wervelende song waarin sirenes het opnemen tegen hemelse stemmen.
Love Won’t Be Leaving is de gedroomde apotheose van een plaat die overloopt van gevoel, verzadigd door dieprode pigmenten. Om Anna Calvi’s eigen woorden te gebruiken: we schrijven haar naam in het zand en voorspellen haar een grootse toekomst.
Anna Calvi speelt op 9 februari in de Botanique.
23 januari 2011