Anna Calvi - One Breath

Domino

Slecht nieuws voor wie het debuut van Anna Calvi al te intens vond: ‘One Breath’ snijdt nog een pak dieper. Paste haar eerste album nog een beetje bij haar frêle uiterlijk? Dan tapt La Calvi nu uit een vat met meer karakter.

Debuut ‘Anna Calvi’ werd genomineerd voor een Mercury Prize en een Brit Award en dat gaf de drieëndertigjarige gitariste/ zangeres duidelijk een boost.

Terwijl ‘Anna Calvi’ heel voorzichtig opende met Rider To The Sea waarin de eerste minuten enkel gitaar en ijle nevels keyboard te horen waren, trekt Calvi op ‘One Breath’ vocaal meteen stevig van leer met Suddenly. En wat direct opvalt: de rijkere instrumentatie en de donkere maar poëtische tekst.

Ook op de single Eliza gaan alle registers open. In een interview met Pitchfork vertelde de zangeres dat het gaat over “je eigen sterke zelf die je ooit was herkennen in een andere vrouw en het streven om terug zo sterk te worden”.

Eigenaardig genoeg gaat Calvi net dan de introspectieve en meer kwetsbare kant op. In plaats van uit te halen met haar stem, laat ze haar gitaar grommen in Piece By Piece. Een diep contrast met de lieflijke melodie en een moedige keuze om ook lelijkheid toe te laten.

Daarin gaat Calvi nog verder in het volgende nummer Cry, waarin haar gitaar bijwijlen klinkt als een overstuurde saxofoon en het kabbelende melodietje een paar keer zomaar, zonder reden, uitbarst in een kolkende maalstroom.

Daarna trekt Calvi ons mee in een ware stroboscoop: licht en intiem wordt het in Sing To Me, maar Tristan is dan weer even donker en bombastisch als Eliza. In de titelsong fluistert ze lieflijk en smokkelt ze zelfs klassiek aandoende strijkers binnen. Om even later regelrecht te rocken in Love Of My Life ...

Ook in de laatste twee songs wisselt de textuur van de plaat nog een paar keer. Daardoor voelt de plaat  niet meteen aan als een coherent geheel. Eerder als als een doolhof waarin het soms heerlijk toeven is en dan weer eng weglopen wordt.

We laten het laatste woord aan Anna Calvi zelf: “Deze plaat probeert het moment te vangen net voor je compleet eerlijk moet zijn. Angstaanjagend en spannend, maar ook vervuld van hoop …”