Anne Soldaat - Talks Little, Kills Many

Excelsior Records

Terug tijd voor Anne Soldaat. Want nu Daryll-Ann opnieuw te ruste werd gelegd, kan de gitarist van die band verdergaan met zijn solocarrière. En die verdient best wat meer aandacht.

Ja, vreemde naam en zo. Maar kijk daar even door en luister naar Soldaats nieuwe plaat, die de al even vreemde titel ‘Talks Little, Kills Many’ meekreeg. Geen idee waarmee hij daar naartoe wil, maar dat dit een schitterend plaatje is, dat kunnen we u wel verzekeren.

Nu hadden wij Anne Soldaat al eerder opgemerkt; meer bepaald met zijn vorige, titelloze plaat, die hij – net als die daarvoor trouwens – had opgenomen met zijn Amerikaanse soulmate Jason Falkner, ooit nog bezieler van een andere parel van een popband, die - net als Daryl-Ann eigenlijk - nooit meer kon dan likken aan het succes, dat ze verdienden. Misschien daarom dat ze het zo goed konden vinden samen…

Maar voor deze plaat had Soldaat geen Falkner nodig. Het resultaat is minder poppy en meer folky. Voor heel wat van de songs beperkt hij zich (bijna) tot zijn gitaar om de boodschap over te brengen. En dan sta je versteld van de kracht, die daarvan uitgaat. Zelfs als er al een eenzame drumroffel wordt bijgehaald, dan nog is het de breekbaarheid, die de bovenhand haalt.

Je hoort de reünie van Daryll-Ann ergens wel terug in deze plaat. Luister naar A Smile In Return of Gates Of Pearl, denk er de Paulusma's bij en je komt uit bij wat toch één van de hoogtepunten uit de Nederlandse popmuziek was; bij de iets minder donkere kant daarvan dan misschien. Want op deze plaat klinkt de muziek eerder opgewekt, vrolijk en positief, waar dat bij DA niet altijd het geval was.

The Island Man herinnert – ongetwijfeld vanwege de dwarsfluit –aan Canned Heats Going Up The Country, maar dan geteleporteerd naar de eenentwintigste eeuw. The Truth heeft dan weer iets McCartney-in Wings-periode-achtigs over zich, een gevoel dat zich trouwens wel vaker opdrong op deze plaat. De strijkers in de prachtige opener Boarding Ship doen denken aan Frank Sinatra’s When I Was Seventeen. En ga zo maar door.

Maar dit is vooral een plaat van Anne Soldaat. Vanwege de manier van zingen, de koortjes in She’s Starlight, de parlando in The Truth, … Precies wat een goede plaat hoort te zijn: een ode aan muziek door goed te pikken. Nooit hele nummers, maar wel fragmentjes, die – waarschijnlijk ongewild -  als fundamenten worden gebruikt, waarop dan weer architecturale hoogstandjes worden gebouwd.

Veel meer hoeft er niet gezegd te worden. ‘Talks Little, Kills Many’ spreekt voor zich.