Anni Rossi - Rockwell

4AD

Het is lente, de zon schijnt en de boze winter lijkt weerom verdreven uit ons klein belgenland. Het lijkt alsof ook de platenlabels er dezer dagen goedgezind bijlopen want onze redactie wordt weerom overspoeld met een keure aan fijne releases. Het debuut van Anni Rossi bijvoorbeeld. Het artwork van haar eersteling 'Rockwell' mag dan wel verschrikkelijk lelijk zijn, de muziek is de perfecte soundtrack bij wat er zich dezer dagen zoal in parken en tuinen afspeelt.

De drieëntwintigjarige Rossi lijkt in de wieg gelegd voor een muzikale carrière. Toen ze drie was begon ze met vioollessen en twee jaar later kwam daar ook nog eens een pianocursus bij. Het is echter de altviool die op dit album de hoofdrol op zich neemt. In tegenstelling tot de meeste violisten bespeelt Rossi haar instrument op een niet zo conventionele manier. Het geluid is eerder percussief dan melodisch wat haar muziek meteen een zeer aparte touch geeft.

Die bijzondere benadering van de viool hoor je al meteen op opener Machine. Het nummer doet ons onwillekeurig denken aan een vreemde kruising tussen Beirut en Amy McDonald. We hadden eerlijk gezegd wat tijd nodig vooralleer we beseften dat het nummer volledig gedragen wordt door de stem en het volle geluid van de altviool van Rossi.

Opvolger Ecology gooit het meteen over een heel andere boeg. We horen namelijk een synth-achtig geluid dat over de gehele song aanwezig blijft. Het is duidelijk dat Rossi's energetische live-set door Steve Albini knap naar studiotaal werd omgezet.

Hoe fijn het geluid van de altviool ook is, na een paar nummertjes lijkt het alsof alles hetzelfde gaat klinken. De intro's van The West Coast, Deer Hunting Camp 17 en Living In Danger gaan op den duur danig vervelen. Maar net wanneer we op de stop willen drukken schalt het duivelse Venice door onze speakers. Een gestreken altviool zorg voor een opmerkelijk opzwepende sfeer. We hebben de albumtopper gevonden.

De plaat sluit smaakvol af met het rustige, in de verte naar PJ Harvey ruikende Air Is Nothing. Dat mevrouw Rossi talent heeft is overduidelijk. Haar altvioolspel is op z'n zachtst knap te noemen en ook haar stem mag er wezen. Nu nog een beetje meer variatie in de nummers en ze is vertrokken voor een mooie carrière.