ANOHNI - Hopelessness
Secretly Canadian
ANOHNI, dat is Antony zonder John(sons), die voortaan als vrouw door het leven gaat. Ook muzikaal levert dat een herleving op; want in dit nieuwe project zitten Hudson Mohawke en Oneohtrix Point Never achter de knoppen. Dat is goed voor heel wat elektronica op ’Hopelessness’, het eerste wapenfeit van dit supercombo.
Een plaat van een transgender, die zingt over drone bombs, terrorisme en ecocide; meer 2016 kan het niet worden. We kunnen hier nu een epos beginnen schrijven over de link met existentiële crisissen en taboes in onze maatschappij daaromtrent; over hoe meta de inhoud van sommige nummers is; over vooroordelen en wat er nog overschiet van onze wereldwijde humaniteit. Maar wij houden het liever bij de muziek van ANOHNI, aangezien dat nog steeds haar grootste troef is.
Ze mag van ons gerust een rol vervullien op de barricades tegen ongelijkheid allerhande; zonder straffe muziek vrezen we voor een echo in niemandsland. Maar die straffe muziek is dus wel degelijk aanwezig; in een blits jasje. Je hoort duidelijk de kordate drums van Hudson Mohawke in Drone Bomb Me, majestueuze blazers in 4 Degrees en flitsende synths in grote getale.
Met HudMo en Oneohtrix Point Never – zelf allebei onlangs een puike soloplaat uitgebracht – zit dat dus wel snor. Het is een heerlijke mengelmoes van minimale elektronica en imponerende grootsheid. De macht waarmee de nummers overrompelen staat in schril contrast met de ontwapenende stem van ANOHNI zelf. Dat die zingt over de zelfgecreëerde uitdagingen van de mensheid, maakt dit een erg beladen plaat. Niet enkel de mooie strik, maar een eindeloos diepe doos waarin je kan blijven tasten naar verderf in ons wereldbeeld.
Het doet op die manier bij wijlen denken aan bijvoorbeeld Massive Attack. Even donker, even stevig qua statements en, na het openingsduo, even subtiel. Want er is ook plaats voor iets anders dan bulderende elektronica. Watch Me dweept met zwoele synths, Execution glinstert haast van wansmaak over de American Dream. I Don’t Love You Anymore kwijnt dan weer bijna weg onder het mistroostige orgel. Later komen er nog strijkers en pianotokkels aan te pas in het ingetogen slottrio Crisis, Hopelessness en Marrow.
Door de plaat heen wordt de stem van ANOHNI nog het sterkste instrument. Want ze bakent duidelijk de grenzen af tot waar de electronica mag woelen. Op de achtergrond, that is. De emoties, het gevoel en sentiment over de hopeloosheid, steeds wreder wordende oorlogen en verloedering van het klimaat staan duidelijk voorop. Ook Obama moet eraan geloven; met triphop.
Niet langer kamermuziek maar experimentele elektronica met een donkere thematiek dus, dat ‘Hopelessness’. Wat ons betreft zitten die scherpe kantjes en futuristische pop haar als gegoten.