Anouk - Who's Your Momma
EMI
Nederlanders en cultuur, het is geen geslaagd huwelijk. Het land met veel identieke en vaak afschuwelijk oranje versierde huizen, stelt op muzikaal vlak bitter weinig voor. Waar België bruist van de muzikale verscheidenheid, moet Nederland het stellen met matige troubadours als Frans Bauer en Marco Borsato, die de pindakaas vretende meute op Koninginnedag collectief uit de bol doen gaan. In die omstandigheden is Anouk al jaar en dag koningin eenoog in het land der blinden. Met haar jongste vrucht ‘Who’s Your Momma’ bewijst Anouk Teeuwe eens te meer dat ze er in Nederland torenhoog bovenuit steekt.
In haar thuisland heeft Anouk de status van een godin, maar met haar vorige plaat, ‘Hotel New York’, lag ook heel België aan haar voeten. Mevrouw Teeuwen kende bij ons al succesjes met piekfijne songs als Nobody’s Wife en It’s So Hard, maar met de singles Girl en Lost bereikte ze een veel breder publiek en wist ze zelfs tweemaal moeiteloos het Sportpaleis te vullen.
De kans dat je, om goedkoop succes na te streven, jezelf gaat plagiëren op je volgende plaat is dan ook heel reëel. Maar eerste single Good God stelt ons meteen gerust. De song beukt erop los en is zeker geen hapklare brok. Alleen jammer dat het niet echt een goed nummer is.
Die staan er nochtans wel op deze plaat. Neem nu opener If I Go: echt vintage Anouk. Dreigende muziek, het betere gitaarwerk en het unieke geluid van Anouk. Want hoe je het ook draait of keert, de Nederlandse heeft een stem als een klok. Als ze haar ‘bakkes’ opentrekt, luister je gewoon.
Gelukkig loont ‘Who’s your Momma’ de moeite van het luisteren. Make It Rain, Ball And Chain en Daze zijn uitstekend opgebouwde pop/rock-songs, waar je vanaf de eerste luisterbeurt moeiteloos in mee gaat en waarmee Anouk haar titel van 'Gouden Keel van Nederland' moeiteloos waarmaakt.
De keel uithangen doet Anouk op ‘Who’s Your Momma’ enkel tijdens het reggaenummer Modern World. Uiteraard staan ook de onvermijdelijke ballads, genre Michel, Sacrifice en Lost, er weer op, ditmaal onder de noemer If You Were Mine en I Don’t Wanna Hurt. Bij de eerste loopt het ondanks stapels clichés nog goed af, bij de tweede ligt de stroop er net iets te dik op.
Anouk komt op de plaat bij momenten echter ook verrassend uit de hoek, zoals in The Difference, waar een onmiskenbaar vleugje KT Tunstall in schuilt. Whatever You Say is dan weer een gospelachtige song waarin ze als nooit tevoren klinkt. We zijn er nog niet uit of dat een goede zaak is, maar de poging verdient alleszins alle lof.
De grote middelen werden voor deze schijf ingezet. Producer van dienst was Glen Ballard, die eerder al samenwerkte met Alanis Morissette, Aretha Franklin en Michael Jackson en al drie Grammy’s op zijn schouw heeft staan. Het is dan ook geen geheim dat Anouk met ‘Who’s Your Momma’ de States wil veroveren. Die kans zit er best in, want het is een puike plaat geworden. En als het toch zou mislopen, kan Anouk in haar thuisland nog altijd een duet met Frans Bauer opnemen...
De kans dat je, om goedkoop succes na te streven, jezelf gaat plagiëren op je volgende plaat is dan ook heel reëel. Maar eerste single Good God stelt ons meteen gerust. De song beukt erop los en is zeker geen hapklare brok. Alleen jammer dat het niet echt een goed nummer is.
Die staan er nochtans wel op deze plaat. Neem nu opener If I Go: echt vintage Anouk. Dreigende muziek, het betere gitaarwerk en het unieke geluid van Anouk. Want hoe je het ook draait of keert, de Nederlandse heeft een stem als een klok. Als ze haar ‘bakkes’ opentrekt, luister je gewoon.
Gelukkig loont ‘Who’s your Momma’ de moeite van het luisteren. Make It Rain, Ball And Chain en Daze zijn uitstekend opgebouwde pop/rock-songs, waar je vanaf de eerste luisterbeurt moeiteloos in mee gaat en waarmee Anouk haar titel van 'Gouden Keel van Nederland' moeiteloos waarmaakt.
De keel uithangen doet Anouk op ‘Who’s Your Momma’ enkel tijdens het reggaenummer Modern World. Uiteraard staan ook de onvermijdelijke ballads, genre Michel, Sacrifice en Lost, er weer op, ditmaal onder de noemer If You Were Mine en I Don’t Wanna Hurt. Bij de eerste loopt het ondanks stapels clichés nog goed af, bij de tweede ligt de stroop er net iets te dik op.
Anouk komt op de plaat bij momenten echter ook verrassend uit de hoek, zoals in The Difference, waar een onmiskenbaar vleugje KT Tunstall in schuilt. Whatever You Say is dan weer een gospelachtige song waarin ze als nooit tevoren klinkt. We zijn er nog niet uit of dat een goede zaak is, maar de poging verdient alleszins alle lof.
De grote middelen werden voor deze schijf ingezet. Producer van dienst was Glen Ballard, die eerder al samenwerkte met Alanis Morissette, Aretha Franklin en Michael Jackson en al drie Grammy’s op zijn schouw heeft staan. Het is dan ook geen geheim dat Anouk met ‘Who’s Your Momma’ de States wil veroveren. Die kans zit er best in, want het is een puike plaat geworden. En als het toch zou mislopen, kan Anouk in haar thuisland nog altijd een duet met Frans Bauer opnemen...
8 november 2008