Anti-Flag - The General Strike

SideOneDummy Records

Oude rotten in het vak Anti-Flag bestormen al voor de achtste maal de wereld met een studioplaat. Waar ze anders tevergeefs hun fans oproepen tot een revolte, vonden ze nu een geschikte voedingsbodem in de Occupybeweging. Nu de storm weer gaan liggen is, wordt het misschien tijd om ‘The General Strike’ op te leggen. “Get up, your voices are needed!”

Anti-Flag was altijd al een buitenbeentje in de punkwereld; volgens de ene te commercieel, volgens de andere dan weer te ruig. Maar één ding staat vast: ze zijn goed in wat ze doen. En een tekort aan publiek zullen ze nooit hebben.

Na een kort, maar o zo krachtig openingsnummer gaan ze onmiddellijk volle kracht vooruit in The Neoliberal Anthem, een stevig nummer, vermomd als (satirisch) loflied op de neoliberalen. De toon is onmiddellijk gezet voor de rest van het album. ‘The General Strike’ is een album dat aanschopt tegen de harde, oneerlijke concurrentie in de economie. De gewone man maakt geen kans tegen de hoge piefen die de touwtjes in handen hebben.

Het hoogtepunt van de plaat is This Is The New Sound. Een basintro, een freewheelende  gitaar en een paar oh-oohs maken er een typische Anti-Flagsong van. Dit is een heerlijk protestlied met zo’n catchy refrein dat zelfs de rijken zullen gaan meezingen.

Na een woede-uitbarsting in de vorm van Bullshit Opportunist (de titel zegt het helemaal), racen we al naar een volgende topper. The Ranks Of The Masses Rising is weer een typische signaturesong van de punkers. Leadzanger Justin Sane gebruikt zijn stem optimaal en laat de opzwepende tekst tot zijn recht komen.

De rauwere punknummers zitten ook helemaal goed. Turn A Blind Eye en I Don’t Wanna zijn degelijke nummers, vol met rasechte punkverontwaardiging. In de ruige lofzang op de Occupybeweging, Nothing Recedes Like Progress, maken ze handig gebruik van hun praktische communicatiemethode.

Op ‘The General Strike’ heeft Anti-Flag een mooi evenwicht gevonden tussen ruwe punk en hun eigen popversie daarvan. Met een goede voedingsbodem voor hun muziek, blijken ze meer dan behoorlijke muziek af te leveren. Meesterlijk begeesteren ze het publiek met hun opzwepende geluid. Als deze plaat geen perfecte soundtrack is voor een opstand, wat dan wel?