Anton Walgrave - Tame Hearts
Sugar Beat
Ook muzikale schoenmakers blijven beter bij hun leest. Anton Walgrave gooit het op ‘Tame Hearts’ over een andere boeg. De Tienenaar stond vijf platen lang garant voor fraaie luisterliedjes waaraan je je als een warm lappendeken kon verwarmen. Nu laat hij het singer-songwriterschap even voor wat het is, en kiest hij voor een nieuwe sound, waarin ook plaats is voor elektronica. Vernieuwing is niet altijd gelijk aan achteruitgang, maar wij verkiezen toch de op onze gevoelens tokkelende Walgrave.
Soms ligt de munitie voor een criticus maar voor het oprapen. De perstekst bij ‘Tame Hearts’ stelt: 'De getormenteerde troubadour, die zijn tanden wel eens stukbeet op perfectionisme en daardoor verkrampte in zijn zoektocht naar het perfecte nummer, is niet meer.' De ideale voorzet om te zeggen dat het perfectionisme op deze plaat inderdaad ver te zoeken is. De eerste single Celebration is al exemplarisch. Het nummer ligt goed in het oor, maar voelt vooral wat gemakkelijk aan. En wat erger is: het valt niet op in de massa waar je tegenwoordig mee overspoeld wordt.
Celebration is puur muzikaal gezien wel geen weerspiegeling van de rest van de cd, al is het merendeel van de songs voor ons wel deels in hetzelfde bedje ziek. Nochtans storen ze niet en zitten ze goed in mekaar. Dat kan ook niet anders als je ziet welke schare topmuzikanten hij opnieuw rond zich verzamelde: Mirko Banovic (o.a. Arno) op bas, Geoffrey Burton op elektrische gitaar, Jean-François Assy op drums en Jeroen Swinnen voor de elektronische toetsen.
Het probleem met verscheidene liedjes (Golden Cage, You Just Wanted This To Happen, Getting Closer of zelfs het persoonlijke Before I Ease My Mind), is echter dat ze ons o zo weinig doen. En dat zijn we niet gewend van Anton Walgrave.
Natuurlijk is dat een streng oordeel, want wij twijfelen geen moment aan het vakmanschap van Anton Walgrave, maar hijzelf heeft de lat met zijn voorbije vijf albums hoog gelegd. Tot een grote doorbraak heeft dat – onterecht – nooit geleid, en dus is het niet onlogisch dat de veertigjarige bard nieuwe muzikale horizonten verkent.
Maar het best is hij toch in de ingetogen songs. En die zijn op ‘Tame Hearts’ niet zo dik gezaaid. Al is het wel twee maal goed raak: opener en titelsong Tame Hearts grijpt je naar de keel en is alles waar het in muziek om draait: pure emotie. Het ruim zeven minuten durende slotakkoord Were You There? is het tweede kippenvelnummer. Het lijkt zo weggeplukt uit de soundtrack van een prachtfilm als 'Babel'.
‘Tame Hearts’ is een interessante oefening geweest voor Anton Walgrave. Maar als het stof van deze plaat is gaan liggen, hopen we dat hij weer de gitaar omgordt en een tijdje alleen rondtoert om terug tot de bron te komen. Wat is er overigens mis met perfectionisme? Vraag dat maar aan Walgraves Lost Souls.