Anushka - Broken Circuit

Brownswood Recordings

Op de derde “Electr*c”-compilatie van het Brownswood label voelden we het al kriebelen. Tried & Tried van Anushka was een van de opwindendste nummers dat er op te rapen viel. Een jazzy baslijn, vergezeld van zachte blazers en een lichtjes stuiterende beat. Daarover de soulvolle vocalen van Victoria Port. Ongelooflijk sexy spul dat toen, in 2012, naar meer vroeg. Voldoet het album dat het duo nu op Gilles Petersons label uitbrengt aan de verwachtingen?

Gedeeltelijk, want zo “smooth” als op die ene track doen ze het hier niet meer. Maar dat wil niet zeggen dat er geen andere sterke punten zijn. Victoria’s zeemzoete engelenstem bijvoorbeeld. Of de heerlijke hooks, beats en elektronica die haar partner-in-crime Max Wheeler in de pan bakt. Daarenboven slagen ze er in om alles in een poppy jasje te steken zonder glad op de buik de vloer te boenen. Alhoewel.

Een paar keer krijgen we toch jeuk op een plek waar we die vooral niet willen hebben. Meestal balanceert Port op de juiste zijde van de zeemzoeterigheid, maar in Echo begint het toch meer weg te hebben van een meidengroep. Erger wordt het nog in het kinderlijke, om niet “kinderachtig” te zeggen, Kisses. Hier zien we onze ooit puberende dochter wel mee thuis komen. Ook This Time lijkt in een pot siroop te zijn gedompeld. Het haar op onze armen kwam pas na drie kwartier weer naar beneden.

Maar we zeiden dus dat er ook sterke punten waren. Zo lonkt de dansvloer in de poppy UK Garage singles Never Can Decide, Fire To Me en Down In Flames. Disclosure is nooit ver weg. Wheelers productie blinkt eronder als een pas geboende Porsche. Heel even mag het zelfs iets ruiger gaan in Mansions.

Atom Bombs neigt dan weer naar een samensmelting van MJ Cole en Erykah Badu terwijl Broken Circuit eerst drijft op een ingehouden ritme dat mooi ontplooit in het refrein. Onze lieveling uiteindelijk is I Have Love 4 You. Al was het maar omwille van de zacht wiegende laag elektronica die er onder kabbelt en de heerlijk dromerige melodie.

Geen slecht album voor wie niet vies is van wat extra vrouwelijke hormonen. Wij vinden het nog steeds spijtig dat ze de eerst ingeslagen richting links laten liggen en nu toch mee op de huidige Engelse dance rage springen. You can’t have it all.