Arc Iris - Icon Of Ego

Ba Da Bing

Bij het verschijnen van het debuut in 2014, waarschuwden we de fans van The Low Anthem, de band waaruit frontvrouw Jocie Adams vertrok in 2013, al: dit is geen Low Anthem nieuwe editie. Dat geldt steeds meer, zelfs al is The Low Anthem ondertussen ook al ver van het oorspronkelijke geluid afgeweken.

Illustratief is opener en eerste single $GNMS, een herwerking van Money Gnomes, het allereerste nummer dat de band ooit op de wereld losliet en destijds ook openingssong van het debuut (lees de recensie hier). De lo-fi folk is volledig weg en vervangen door uitwaaierende synths, bonkende drums en pompeuze strijkers, terwijl Adams nog meer klinkt als een late Kate Bush.

En ook al is Arc Iris ondertussen aan haar derde label toe (voor evenveel platen), toch klinkt Adams zelfverzekerder dan ooit. Intussen kromp de band ineen tot een trio, maar toch klonk de band nooit speelser en bombastischer. Alleen op If You Can See en Turn It Up houdt de band zich in en klinkt ze plots lieflijk en teder. Maar eens je die twee nummers achter de kiezen hebt, gaat het al snel crescendo. Het titelnummer trapt af met ijzige strijkers en krakende snaren, maar zwelt al snel aan tot iets met hetzelfde grillige karakter als de opener.  

Chattermachines kon geplukt zijn van ‘The Dreaming’ van Kate Bush en niet alleen doordat de instrumenten over elkaar heen buitelen, maar ook doordat Adams haar stem uitrekt tot een falset. Met Everybody’s Counting On Her lijken we plots de soul in te duiken, maar als de intro voorbij is, blijken we even snel in een rokerige jazzclub in een ander sterrenstelsel terechtgekomen te zijn; eentje waarin ook plaats is voor onverwachte, springerige toetsen en psychedelische snaren.

En net als je denkt dat je alles hebt gehoord, is daar slottrack Suzy waarin de teugels echt losgelaten worden. Een wild orkest wordt afgewisseld met dromerige sixtiespsychedelica, funky gitaren en intense sirenenzang.

Met drie albums in vier jaar tijd, de ode aan Joni Mitchel ‘Foggy Lullaby’ niet eens meegerekend, en een zijproject onder de naam Bwahaha lijkt er aan de creativiteit van Adams geen grens te zijn. Dat levert interessante, maar wat stuurloze platen op die zich even moeilijk laten grijpen als een paling in een vat snot. En toch zit er een zekere lijn in de opeenvolgende albums. En die gaat zelfs gestaag omhoog.