Arcade Fire - The Suburbs

Merge/Universal

Er was geen ontkomen aan de laatste maanden. Beetje bij beetje klaarde de groots opgezette en mysterieuze waas rond het derde Arcade Fire-album op. Het was het wachten waard. 'The Suburbs' werd een bijzonder creatief meesterwerkje, met opnieuw 'gedrevenheid' en 'bevlogenheid' als constante.

Handgeschreven postkaarten gericht aan 'het internet', een leger albumcovers, exclusieve huiskamerconcerten die op de toonaangevende blogs voor de nodige Youtube-opschudding zorgden en theatrale trailers die her en der werden gedropt; allemaal maakten ze deel uit van de weloverwogen marketingcampagne om 'The Suburbs' te lanceren tot misschien wel dé plaat van het jaar.

Het album laat zich aankondigen als een trip die bezieler Win Butler samen met Will Butler en echtgenote Régine Chassagne terugbrengt naar de heimat van beide broertjes: de voorsteden van het Amerikaanse Houston. Dat levert nostalgische en idyllische prenten op, maar ook angst en vertwijfeling. Schrik voor wat komen gaat.

Op 'Funeral' (de debuutplaat uit 2004) beleed Butler als onbezonnen jongeling nog uitbundig 'le joie de vivre', maar nu wordt dat onschuldige verlangen omgebogen tot 'la raison d'etre'. Realiteitsbesef, vergankelijkheid en gejaagdheid worden gepredikt. Soms letterlijk, zoals in het donkere en jachtige Modern Man of het lichtdramatische Suburban War.

De finale van deze laatste song is overigens één van de weinige momenten waarop het zware, barokke geluid dat 'Neon Bible' kleurde weer wordt bovengehaald. Elders op de plaat horen we vooral een gevarieerde, maar steeds tot in de puntjes uitgekiende sound. Luchtiger dan zijn voorgangers, alsof een zware last (noem het geldingsdrang) is weggevallen.

Van de snoeiharde (ja, we schrokken ook van de term) punkrockriffs die Empty Room en Month Of May voortstuwen tot beklijvende, haast zeemzoete folkrock van Half Light I en het daaropvolgende zwaarmoedige Half Light II (No Celebration) over de natuurrampen in Haïti, New Orleans en San Francisco. Stuk voor stuk zijn het eigenzinnige pareltjes.

Half Light I en Half Light II is overigens niet het enige tweeluik op het album. Sprawl (Fatland) en Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) trekken de poëtische kaart. Terwijl het minimalistische eerste deel gekleurd wordt door een melancholische Win Butler, is het zijn echtgenote die in deel twee het mooie weer maakt, door haar stem te laten geleiden over de atmosferische eighties synths.

Gedreven en verbeten songs als Rococo of We Used To Wait, die gitzwart kleuren van begin tot einde, staan dan weer haaks op de hartelijke, vaak subtiele melodielijnen in nummers als The Suburbs en Wasted Hours. En het is net die diversiteit die het geheel niet bepaald licht verteerbaar maakt.

Maar begrijp ons niet verkeerd: 'The Suburbs' is een schitterende plaat, over de hele lijn. Met zestien songs en haast evenveel stijlen heeft het geheel weliswaar wat tijd nodig om te bezinken, maar eens de complexe composities als een berg onoverzichtelijke puzzelstukken dan toch in elkaar vallen, blijkt het plaatje volledig te kloppen. Verplichte kost, waar we nu al de stempel 'tijdloos' op kunnen drukken.