Arctic Monkeys - Suck It And See

Domino

Arctic Monkeys hebben hun vierde album klaar. Frontman Alex Turner beweert inspiratie te hebben gehaald bij Townes Van Zandt en George Jones. Ze verleggen hun stijl dus opnieuw ietwat, maar teleurstellen doen ze zeker niet.

Hoewel de titel onweer voorspelt worden we bij She’s Thunderstorms toch onthaald door mild gitaarwerk en de stem van Alex Turner, die zachter dan ooit klinkt. Wat een verschil met de agressieve eerste twee platen. Ook in Black Treacle blijkt dat Turner veel invloed van The Last Shadow Puppets meebracht. Die lagen gitaarwerk worden dus goed uitgewerkt en er wordt meer aandacht besteed aan het vocale en de songteksten.

Of ze hun aggressieve doorbreeksound helemaal verloren zijn? Neen, Brick By Brick is zowat de perfecte mengeling geworden. Het is een goede poging om een eerste hoogtepunt op de plaat te creëren, maar die eer is echt weggelegd voor The Hellcat Spangled Shalalala. Schelle gitaren begeleiden een lied waar veel bands jaloers op zullen zijn. Een geweldige meezinger.

Meteen gevolgd door Don’t Sit Down ‘Cause I Moved Your Chair geeft dat een zeer sterke indruk. De stevige stonerrocksingle, die zelfs aan Queens Of The Stone Age doet denken, vond de afgelopen maanden gemakkelijk zijn weg naar de radio. Library Pictures steekt gek in elkaar: slome strofes worden afgewisseld met een razendsnel refrein. En alweer is die onstuimige drang en kunde perfect gekanaliseerd in een uitstekende song, waardoor er toch nog invloeden uit hun beginperiode zijn waar te nemen.

Opvallend is de goed gekozen rangschiking van de nummers. Naarmate de plaat vordert, krijg je een beter beeld van hoe ze elkaar opvolgen. Bij All My Own Stunts zijn alweer die ruwe kantjes er mooi afgeschaafd en vervangen door melodieuze indiepop. Evolutie, weet je wel.

Eens het stevige middenveld overbrugd, helt de plaat naar een kalmere hoek van hun universum. Reckless Serenade en Piledriver Waltz leggen terug de nadruk op de instrumentale harmonie. Turners stem surft mee op de notenbalken. Love Is A Laserquest is het zachtste lied van het album.
De titelsong is al dan niet toevallig de perfecte weergave van hoe de plaat in zijn geheel klinkt.  Ook aflsuiter That’s Where You’re Wrong sluit in die stijl aangenaam af.

De Britse jongeheren leveren een fijn album af, vol gevarieerde songs. De puurheid van de begindagen lijkt te zijn verdwenen, maar ze hervonden zichzelf in gitaarpartijen die stammen van enkele decennia terug.

Arctic Monkeys spelen vrijdag 1 juli op Rock Werchter.