Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino
Domino
‘Tranquility Base Hotel + Casino’ is alweer de zesde plaat van de Sheffieldse apen, en ze slagen er maar weer eens in om ons te verrassen. De sound lijkt in niets op de voorgaande albums en gitaren zijn er nauwelijks te bespeuren, maar eens je bekomen bent van die schok is het album er toch eentje van plezier en vertier.
Het is zowaar de gewoonte van Arctic Monkeys om af te dwalen van ‘het pad der verwachtingen’. Dat is al sinds hun eerste albums het geval. Zo werd iedereen die na ‘Whatever People Say I am, I am Not’ en ‘Favourite Worst Nightmare’ verwachtte dat de groep zich in de toekomst zou toespitsen op kloeke poprock, verrast door de hoeveelheid gitaargeweld op opvolger ‘Humbug’. Idem dito bij ‘Suck it and See’ en ‘AM’.
En dan is er nu dus ‘Tranquility Base Hotel + Casino’, die het razend populaire ‘AM’ opvolgt. Die laatste was niet alleen verlekkerend voor de trouwe fans, maar het was evenzeer een introductiealbum, dat veel mensen tot AM-fans bekeerde. Dat het moeilijk zou zijn om nu de torenhoge verwachtingen in te lossen, was dus niet echt verwonderlijk. Of ze erin geslaagd zijn? Het antwoord is complexer dan een eenvoudige ja of nee. Een degelijk album is het zeker, maar veel fans van ‘AM’ zullen op hun honger blijven zitten.
Zo is de gebalde vuist, die je op ‘AM’ bijna een blauw oog bezorgde, ingewisseld voor een slappe hand die nauwelijks een rode plek op je wang achterlaat. Loeiende gitaren hebben plaats gemaakt voor piano en het geheel klinkt zonovergoten in plaats van zwaarbewolkt. Neem nu opener Star Treatment. Die zou zo op de tropische plaat van Tyler, The Creator passen. Het daarop volgende One Point Perspective zou dan weer kunnen doorgaan als de nieuwe Do I Wanna Know? -de drums lijken alvast hetzelfde-, maar dan met piano in plaats van gitaar als sleutelinstrument. Dat nummer is trouwens verrassend intiem. “Bear with me, man, I lost my train of thoughts”, klinkt het.
Onze favoriet op het album is dan weer de titelsong, Tranquility Base Hotel + Casino. De kabbelende synthesizer en de subtiele bliepjes klinken leuk bovenop de funky baslijnen, terwijl Alex Turner met lyrics als “mama wants some answers, do you remember where it all went wrong?” de rol van een klagende tiener op zich neemt. Ook She Looks Like Fun klinkt goed, en komt misschien wel het dichtst in de buurt van de nummers uit de voorgaande albums. Het refrein wordt althans gedomineerd door een vuile gitaar, en er is zelfs ruimte voor een leuke, weliswaar berustende gitaarsolo op 1:50.
Goed, het album is misschien niet zo legendarisch als de voorganger, maar verdorie: Turner en co bewijzen maar weer eens dat ze zich van niets en niemand iets aantrekken en gewoon lekker doen waar ze zin in hebben. En dat is toch gewoon waarom we van Arctic Monkeys houden?
Arctic Monkeys speelt komende zomer Best Kept Secret festival en op Rock Werchter.