Arid - All Things Come In Waves
Pias Records
Maar liefst zes jaar moesten we wachten op nieuw werk van Arid. Eerst verkoos frontman Jasper Steverlinck een solo-uitje te maken, nadien werd hij geveld door toxoplasmose. Na zo’n lange periode van inactiviteit ontstaan er hoge verwachtingen. Met ‘All Things Come In Waves’ kan Arid die echter onvoldoende invullen.
De singles die de plaat voorafgingen, beloofden nochtans veel goeds. Words had wat tijd nodig om zich in je bovenkamer te nestelen, maar eens gebeurd zong je het geheid mee. Why Do You Run is dan weer een makkelijk verteerbare song die synoniem staat voor het beste van Arid: de imposante stem van Jasper Steverlinck, gedragen door de band in een mooi openvouwend refrein.
Maar meer van dat krijgen we veel te weinig op ‘All Things Come In Waves’. Het meest positieve dat we uit deze plaat leren, is dat de toevoeging van de piano sommige songs naar een hoger niveau tilt. When It’s Over It’s Over zal moeiteloos weten te scoren in de Afrekening van Studio Brussel en ook I Hear Voices dient zich aan als prima radiovoer. I Don’t Know Where I’m Going houdt dan weer het midden als een behoorlijk pakkende kruising van Million Lights van de vorige plaat en Worship van -godbetert- Clouseau.
Toch weet Arid nooit te verbazen. Het bewandelt platgetreden paden en durft op geen enkel moment te vernieuwen. Dat is geen schande als je incontournable bent in wat je doet, maar net daar durft het schoentje wel eens te wringen op het derde studioalbum van de Gentenaars. Bijna alle songs zijn niet onaardig, maar ze kabbelen allemaal voorbij zonder veel indruk te maken. Dat klinkt erg streng, maar de lat ligt nu eenmaal hoog voor een groep als Arid, waar de vergelijkingen met U2, Coldplay en Jeff Buckley nooit ver weg zijn.
De vorige twee albums en zelfs de soloplaat van Jasper Steverlinck horen we steeds op de achtergrond: we krijgen meer van hetzelfde, maar minder goed. Steverlincks unieke stem redt vaak de meubelen, maar ook al zijn de vocalen prominent op de voorgrond aanwezig, het kan niet verdoezelen dat de songs kwaliteit ontberen. Slechte liedjes staan er niet op, maar je koude kleren raken doen Right This Time, Lost Stories en If You Go niet.
‘All Things Come In Waves’ doet eigenlijk vooral vrezen dat we het beste van Arid al gehad hebben. Ook plaat nummer twee, ‘All Is Quiet Now’, was immers op twee fijne singles (You Are, Everlasting Change) na een lichtgewicht. Met ‘Little Things Of Venom’ lijkt Arid zijn magnus opum al te hebben afgeleverd. Het engelengezang in Too Late Tonight, het majestueuze refrein van Believer, het beukwerk in Life en het door merg en been snijden van Me And My Melody en Soiree, het ontbreekt allemaal een beetje op de jongste worp. Hopelijk duurt het geen zes jaar om dat te doen doordringen.
8 november 2008