Ariel Pink's Haunted Graffiti - Before Today

4AD

De overhyping van een overdaad aan groepen heeft ervoor gezorgd dat elke volgende hype met de nodige argwaan wordt bekeken. Dat geldt ook voor Ariel Pink’s Haunted Graffiti, die met ‘Before Today’ niet aan hun proefstuk toe zijn, maar wel voor de eerste keer een plaat bij een groter label (4AD) uitbrengen. Dus proberen we (alweer) dit album met een open geest te beluisteren.

Ariel Pink is het alias dat Ariel Marcus Rosenberg aannam toen hij begon met het maken van cassettes en later cd-r’s in eigen beheer. Eén van die dingen kwam terecht bij de heren van Animal Collective, die het hun plicht beschouwden dit talent wereldwijd voor te stellen. Dat resulteerde in een discografie van acht platen (waarvan er een drietal voordien al in eigen beheer waren verschenen) vooraleer Rosenberg – ditmaal, in tegenstelling tot de vorige werkstukken, met behulp van andere muzikanten – deze ‘Before Today’ in elkaar stak.

Girls was één van de groepen waar wij bij de eerste beluisteringen (en nog steeds trouwens) aan dachten. Ook deze cd lijkt lo-fi te zijn opgenomen en is rommelig of moet tenminste zo overkomen. De nadruk ligt op toetsen en een basis van drums en (eerder ingehouden) bas. De zang klinkt loom en fuzzy.

Maar er zijn meer dan voldoende andere referenties waarnaar lijkt te worden verwezen. De baslijn uit Round And Round lijkt zo weggelopen uit Marianne Faithfuls Broken English, ze straalt dezelfde laidback rust uit. Daaraan wordt de typische Ariel Pinkstem en een soort Steely Danachtige toetsen toegevoegd. Het geheel wordt zo meteen iets volledig nieuws, maar blijft toch vertrouwd in de oren klinken.

Omdat Pink duidelijk van de nodige afwisseling houdt, blijf je als luisteraar steeds bij de pinken (no pun intended), maar echt opgewonden worden wij hier niet van. Daarvoor blijft het allemaal een beetje te veel op de vlakte, heeft de plaat weinig diepgang en moeten de foefjes (vliegtuigen (Hot Body Rub) en andere geluidseffecten) ervoor zorgen dat onze gedachten niet afdwalen.

Butt House Blondies begint met een lekkere gitaarriff, die ons even uit de slaap haalt, maar vervalt ook algauw in dezelfde lamlendigheid. Little Wig moet dan de rocker in ons wakker maken, maar in plaats van in te hakken, wordt er enkel wat aan de oppervlakte gekrabt en is het alweer moeilijk om de hele song lang bij de les te blijven.

Misschien is het de productie van deze plaat die alles wat op de vlakte houdt, want wij vinden het moeilijk om de plaat voor de zoveelste keer in één ruk uit te zitten. Pitchfork mag er dan nog maar eens wild enthousiast over zijn, wij vinden dit misschien wel een gemiste kans.

Ariel Pink speelt op 31 oktober in de Botanique.