Ariel Pink’s Haunted Graffiti - Mature Themes

4AD

“G-spot, H-bomb, let’s go!” Wie een lijn zoekt in het werk van Ariel Pink zal er snel aan zijn voor de moeite. Enkel ’s mans voorliefde voor het bizarre en het lustig kopiëren van allerlei clichés uit al evenveel muzikale stijlen lijken constanten.

Voorganger ‘Before Today’ haalde Pink uit de obscuriteit met bescheiden hits als Round and Round en Can’t Hear My Eyes. Het geluid van zijn slaapkamercomposities werd opgepoetst en Ariel Pink werd op zijn eigen manier een ster aan het muzikale firmament. Op het eerste gehoor bouwt ‘Mature Themes’ verder op hetzelfde elan, maar wie dieper graaft merkt dat deze plaat een hermetisch album is geworden, waarop Pink zijn schare nieuwe fans zowel aanhaalt als wegduwt.

De eerste helft van de plaat is het meest toegankelijk: er wordt kwistig in het rond gestrooid met verwijzingen naar zowat alle populaire muziek die tussen 1965 en 1985 door de radiospeakers schalde. Kinski Assassin knipoogt naar Zappa, het titelnummer refereert duidelijk aan Elvis Costello, en Only in my Dreams is het beste nummer dat The Byrds nooit hebben geschreven.

In de teksten op zoek gaan naar duidelijkheid brengt geen soelaas. De heerlijke nonsens zullen in het hoofd van hun bedenker vast wel iets te betekenen hebben, maar net als bij Beck kunnen we er doorgaans geen touw aan vastknopen. Het gaat van serieus over dwaas tot vaak eenvoudigweg hilarisch, maar we weten nooit wat Pink nu eigenlijk bedoélt, en of hij het wel méént.

Het maakt ons eerlijk gezegd ook weinig uit. Ook zonder volledig begrip kunnen we genieten van het duistere, bezwerende Early Birds of Babylon of het geestige afleggertje Schnitzel Boogie, dat ons aan Captain Beefheart doet denken. Voor Symphony of the Nymph worden de eightiessynths uit de kast gehaald, en het nummer integreert erg geslaagd een flard Apache van The Shadows. De uiterlijk simpele en catchy nummers van Pink zitten vaak vol van dergelijke slimmigheden en interessante wendingen, waardoor je er telkens weer iets nieuws in hoort.

Het enige minpunt van de plaat is wat ons betreft Nostradamus and Me, een tot vervelens toe uitgesponnen stoned jam. Daar staan echter nog meer pareltjes tegenover, zoals Farewell American Primitive en Baby, een sensuele en soulvolle cover van het gelijknamige nummer van Donnie en Joe Emerson uit 1978.

Ariel Pink blijft een buitenbeentje, en zijn recente succes zal niet veranderen dat hij zijn luisteraars blijft vervreemden. Maar zolang hij op die manier bijzonder knappe platen blijft afleveren, houden wij de man scherp in de gaten.

Ariel Pink concerteert op 12 november in zaal TRIX in Antwerpen.