Arno - Brussld

Naive

Als we er Arno's discografie op napluizen merken we tot onze schrik dat het van 1997 geleden is dat Arno ons nog echt helemaal van onze sokken blies met een volledig album. Alles wat na die 'En Concert' kwam was best te pruimen, maar de sublieme songs en dubbeldwarse arrangementen bleven een beetje achterwege. Is 'Brussld' nu de zoveelste plaat in die rij, of een nieuwe gooi naar grootsteedse grootsheid?

Wij houden het meest van de chansonnier in Arno. De performer die stampende ambiance maakt en het verschil tussen "zingen" en "je lijf uitkotsen" niet altijd helemaal vat mag er ook zijn, maar daarvan genieten wij liever op de festivalweide, in zeer kennelijke toestand. 'Brussld' opent met Black Dog Day, een ode aan kennelijke toestanden en hun gevolgen. Stampende bombast en soulvolle achtergrondzangeressen - dit is een voortborduursel op de voorgaande platen. Niet slecht, niet subliem.

Idem voor de meebruller Le Lundi on Reste Au Lit, over weekendse zuiperijen. Op de festivals zullen ze er wel van snoepen, maar wat ons betreft mag Arno op plaat meer mikken op de culturele centra. God Save The Kiss en How Are You halen de mosterd bij die typische grootstadsblues van Arno en vooral bij laatstgenoemd nummer is de tekst meer het beluisteren waard dan de muziek.

Dan hebben wij het meer voor de sobere ballads Quelqu'un A Touché Ma Femme en Elle Pense Quand Elle Danse. Er blijft plaats over voor Arno's echte, doorleefde zang en voor inleving. Elders verzuipt die in de bombast. Ook een pluim voor de bewerking van Get Up, Stand Up - het pianowerk heeft wat weg van Randy Newman, en Arno lijkt zich defaitistisch te richten tot de creperende medemens die ten onder gaat in de stad. Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt: deze bewerking valt perfect binnen het thema van de plaat.

De tekst van Ginger Red zou ons moeten raken en de muziek zou ons moeten meeslepen maar om één of andere reden slaagt het nummer daar niet in. Het is wellicht iets te gemakkelijk. Ook God Save The Kiss, Mademoiselle, Pop Star en Ca Monte zijn helemaal niet bijzonder. Bombastische keyboards, kermisriedeltjes, strakke ritmesectie, krakende gitaren en maffe teksten... als we over eender welke andere artiest zouden spreken dan zou dit een bijzondere vermelding zijn. Voor Arno zijn het jammer genoeg songs van dertien in een dozijn.

De liefhebbers van Arno's festivalsets zullen blij zijn met dit plaatje. Wij zouden Arno echter liever een paar maanden opsluiten met de integrale werken van Brel en Dutronc, een piano en een akoestische gitaar, en muzikanten die 'm nog nooit gehoord hebben of die minstens met een frisse kijk iets nieuws maken. De Arno van 'Brussld' hebben we wat ons betreft al genoeg gehoord.