Arno - Santeboutique

Naive

Een zeventigste verjaardag vieren met een je vijftiende studioplaat. Faut le faire. Arno Hintjens is dan ook een muzikaal fenomeen, een cultureel curiosum, een Bordeaux die in kwaliteit toeneemt naarmate de jaren van rijping. Complex, maar toch ook rechtuit. La vie, c’est un santeboutique.

Een annekesnest, een hutsenkluts, een sinksefoor, een zootje ongeregeld ... vul het zelf in. Arno mijmert op ‘Santeboutique’ over het leven in enkele retrospectieve grillen. Tien keer op rij met een overheerlijke Flashback Blues op het einde. Twee handen vol liedjes ademt deze plaat weer de unieke Arno-sfeer uit waarbij de Lonesome Zorro zijn doorleefde, schorre stem – deels zang, deels parlando – nog meer raspt dan voordien. “Let’s sing for the children and their parents”, opent de senior zijn nieuwste wapenfeit. Op het randje van effectief zingen dan.

Ook geen Arno zonder humor natuurlijk. Want er is geen andere artiest op deze aardkloot die weg raakt met de geniale tekst “Vive Les Saucisses De Maurice”, hobbelend op een heerlijke dubbas en in een strak reggaerockjasje. Die hoekige, scherpe bas- en drumconstructies die nog uit TC Matic-iaanse tijden overleven, houden trouwens ook dit album netjes in toom. Ode aan bassist Mirko Banovic. Ritmisch geblokte liedjes met leuke melodietjes. Netjes en sierlijk binnen de lijnen.

‘Santeboutique’ is misschien nog de braafste Arno-plaat ever. Eentje waarbij le chevalier niet gaat grimmen of grollen, maar wel durft te tsjilp-tsjilpen. En ja, tussen de regels krijgt de luisteraar nog wel wat “Power makes men crazy”-statements mee en Hintjens blijft natuurlijk de vereenzelviging van een surrealistische, rebelse doe-je-zin-spirit. Maar de radio loert meer om de hoek dan het straatprotest. Ofte “je ne suis plus anarchiste, ni parachutiste / J’ai perdu ma jeunesse, mais j’aime encore Elvis”. Deur toe. Zelfs een sneaky autobiografische song als (“I’m on the road with”) Lady Alcohol gaat muzikaal niet uit de bocht, hoewel daar in dit geval zeker wel aanleiding toe was.

Tegelijkertijd schuurt, hobbelt en jengelt Arno als een overjaarse puber. De raspstem van de zanger lijkt met de jaren grimmiger, meer morbide, tot zelfs bijna horror-achtig over te komen, hetgeen een slepende nostalgiesong als Oostende Bonsoir een extra groezelig tintje geeft. Een tintje waar topproducer John Parish graag nog extra cachet aan geeft. En zo is dit album een mooie aanvulling op het al gigantisch rijke oeuvre van Arno. In volle kwaliteit en rijpheid en vooral bestemd voor wie rijpheid weet te smaken.