Aroma Di Amore - Samizdat

Onderstroom

Konden ze niet? Wilden ze niet? Werden ze over het hoofd gezien? Of gaan ze gewoon nog worden toegevoegd aan de affiche? Feit is dat Aroma Di Amore niet op het programma staat van Crossing Border 2012. Het had nochtans gekund, want voorman Elvis Peeters is ook auteur, de link tussen hun laatste plaat en literatuur is ook snel gelegd en dan hebben we het nog niet over de gedichten in het boekje bij 'Samizdat'.

Wij Vlamingen zijn eigenlijk toch soms rare vogels. Als we gevraagd worden naar onze favoriete Belgische bands, sommen we steevast groepen op die zich laten inspireren door buitenlandse voorbeelden. Er zijn echter ook groepen die bewijzen dat je in het Nederlands kan rocken zonder belachelijk te klinken en dit is er één van.

Akkoord, qua stijl werden ook zij beïnvloed, niet in het minst door Joy Division, maar binnen de Vlaamse scène waren zij altijd buitenbeentjes en zij waren wel bij de eersten die de platgespeelde songstructuren durfden te verlaten en die Nederlandse teksten combineerden met donkere elektronica en striemende gitaren.

‘Samizdat’ – de term duidt op clandestiene lectuur uit Rusland -  is al uit van april, maar ondanks lovende recensies van collega’s was hun muziek nauwelijks te horen op de radio en ook op de zomerfestivals blonk de groep uit door afwezigheid. Hoog tijd dus om ons steentje bij te dragen: Hallo organisatoren van Sinner’s  Day en Crossing Border!?

Centraal op ‘Samizdat’ staat het individu. Meerbepaald de constatering dat het individu aan de ene kant opgehemeld wordt en aan de andere kant belazerd door het systeem.  Dat levert soms slepende tristesse op als Schoenen, Het Land Is Moe, Kom Terug en Nu We Allemaal Alleen Zijn, maar anderzijds ook in onverbiddelijke post-punk verpakte woede (Stront, Winst Verlies en Hunker).

Niets nieuws dus onder de AdA-zon, maar kwam de inspiratie in de jaren tachtig uit de Koude Oorlog en het nihilisme, dan is nu de onverbiddelijke hardheid van het neoliberalisme de bron waaraan Aroma Di Amore zich laaft. Deze plaat klinkt dan ook tegelijk vertrouwd als brandend actueel en de teksten zijn van een ontzettend hoog niveau.

Vrolijk worden we niet van ‘Samizdat’, maar dit is wel muziek die meer verdient dan een paar lovende recensies. Het is een spiegel waarin je niet ziet wat je wilt zien, maar wel de onverbloemde, gitzwarte realiteit. Aan jou om er licht op te laten schijnen.