Arp - More

Smalltown Supersound

'More', het derde album van Arp op het Noorse Smalltown Supersound, is op zijn zachtst gezegd een verrassing. Wie de vorige albums verorberde verwacht waarschijnlijk kabbelende beekjes gevuld met synthriedels en minimalistische zweverigheid. Maar verrassingen zijn Alexis Georgopoulos niet vreemd. De man heeft meer dan één muziekproject lopen en leeft zich uit in minstens evenveel kunsttakken.

Die veelzijdigheid wordt pas echt duidelijk met 'More'. Als Arp werkt de New Yorker dit keer meer met traditionele songstructuren. High-Heeled Clouds en Judy Nylon hebben bijvoorbeeld dromerige popmelodieën van The Beatles en Beach Boys in zich. Light+Sound bedient zich van een pianoballad, opgesmukt met orgeltjes en fluit. More (Blues) zou in de jaren vijftig ongetwijfeld een stevige plakker geweest zijn.

Maar tussen en doorheen de nummers kan hij het eveneens niet laten om wat fantasietjes te voorzien of om van het geplaveide pad af te wandelen.Zo weten we niet of we het klassiek geïnspireerde A Tiger In The Hall At Versailles serieus moeten nemen. De titel doet vermoeden dat Arp zich zelfrelativering kan toe-eigenen. 17th Daydream lijkt dan weer een fragment uit een oude film te zijn terwijl Invisible Signals een collage is van gevonden audiodeeltjes.

Heerlijk is ook Gravity (For Charlemagne Palestine) waarin hij toch de minimaltour op gaat, zij het in een maximum bezetting van piano’s, strijkers, gitaren en synths. Zelfs in deze ode aan de legendarische minimalcomponist slaagt hij erin een knappe melodie neer te zetten en er een denderende opbouw aan te geven. Postminimalrock in een poppy jurkje? Hier kan Palestine onmogelijk ongevleid bij blijven.

'More' wordt afgesloten door het avantgardistische seventiesspacerocknummer Persuasion. Ook daar kan Georgopoulos zijn liefde voor oude synthesizers en elektronica niet wegstoppen. Het is de laatste halte in een knappe rit doorheen het hoofd van een onnavolgbaar man. Wij zijn fan.